Długa by mówić

Ja mam 26 on 27 lat. Znam się od 10 lat, przyjaźnimy się na odległość. Mieszkamy w różnych miastach i czasem się widzimy częściej, a czasem raz na rok. Od pół roku zaczęliśmy się spotykać, zawsze byla miedzy nami chemia, ale ze wzgledu na odległość nie zdecydowaliśmy się wczesniej na związek. Na początku było cudownie przyjeżdżał jak tylko mógł (od zawsze dużo pracował) on pracuje popołudniami i w weekendy, ja typowa praca biurowa 7-15. Przez co spotkania zawsze były trudne. Od dwóch miesięcy ma mega ciężki czas w pracy i przestaliśmy się wgl widywać. Dwa tygodnie temu ostro poklocil się z szefem i się zwolnił. Ma 3 miesięczny okres wypowiedzenia. Juz wczesniej rozmawialiśmy, że przeprowadzi się do mnie i tu bedzie szukał pracy.. Od tygodnia jest masakra.. caly czas mówi tylko o sobie, że nie ma po co żyć, że jest wykonczony i odpocznie jak się zabije... Znamy się tyle czasu a ja czuje się bezradna i nie mam pojecia co już mam mówić. Mam wrazenie, że mówię do ściany. Jak dzwonię to praktycznie milczy.. Pomóżcie co mogę zrobić..

facet uwazą że jets wartosicowy jak pracuje i dobrze zarabia niehc jedzie za granice i odlozy w trzy miesiace tyle, jakby tu rok pracowal stresy w pracy, wszyscy mamy, a faceci mają słabą psychike

Wiem i wiem, że to przez pracę. Tylko co mogę zrobić, jak mu pomóc?

Daj mu czas, żeby mógł to sobie poukładać.

Up