Mama nie akceptuje mojego chłopaka

Zacznę od tego, że mam 22 lata, mój chłopak 24 (jesteśmy razem od roku). Ja studiuję zaocznie i pracuje, on jest po liceum i pracuje w firmie budowlanej jako kierowca. Problem tkwi w tym, że moja mama wręcz nienawidzi mojego chłopaka i stale są kłótnie w domu. Nie mogę nigdzie wychodzić, nawet jeśli jestem umówiona z koleżankami np. z pracy na piwo, to nie bo na pewno ide do niego. Wiem, że większość stwierdzi 'masz 22 lata, duża jesteś - rób co chcesz'. Ale nie z moją mamą. Już wiem, że to co ona robi jest toksyczne, bo nie mogę żyć swoim życiem i zakochać się jak teraz. Na prawdę wiem, że teraz jestem szczęśliwie zakochana, nikogo poza nim nie widze i nikogo innego nie chce. Ale problem tkwi w tym, że musimy spotykać się po kryjomu, co teraz nie jest łatwe, bo mam tyle lat a tak jakbym miała szlabany na wyjścia. Na imprezy nie, na pizze nie, do kina nie, bo na pewno będę z nim. Nie jest łatwo słyszeć, że on nie jest dla mnie bo jest kierowcą i jest tylko po liceum. Dla mnie nie jest ważne po jakiej jest sie szkole i gdzie sie pracuje, ile sie zarabia. Dogadujemy sie bez zdać, wie czego ja potrzebuje a ja wiem czego on oczekuje. Ja już jestem na skraju załamania, depresji. Nie mam pewności siebie, jestem skryta w sobie, płaczę po kątach, nie radze sobię. Chciałabym spotykać się swobodnie, wyjeżdzać gdzieś na urlop z nim, jak normalna zdrowa para. Chciał zostać kierowcą tira - ale być codziennie w domu. Szczerze - nie byłam i nie jestem za tym, ale nie rzucam go z tego powodu. Po długich rozmowach zredygnował z tego, dla mnie, bo wie jakie to byłoby dla mnie ciężkie. On zrobi dla mnie wszystko a ja dla niego. Dodam, że mój brat jest o 10 lat starszy i do tej pory nikogo nie ma - ja czuje, że przez moją toksyczną Mamę, która chce jak najlepiej dla nas... ale aż za. Ja już jestem bezbronna, nie radzę sobie, płaczę wieczorami, nie jem, przy czym chudnę. Myśleliśmy o zamieszkaniu razem, ale może będziecie się śmiać, może nie, trochę sie boję. Chce z nim być, ale nie chce stracić rodziców, bo są ważni w naszym życiu. Nie chce wybierać. Nie będę na złość zachodzić w ciąże, bo teraz nie dzieci mi w głowie. Teraz bronie się i kończę licencjat i ide na mgr do większego miasta z przyjaciółką na zaoczne. Nie wiem co mam robić, jestem już bezsilna. Wiem, że on mnie nie zostawi mimi wszystko, za bardzo mu zależy (chciał się oświadczać). Rok to może krótko i wyda się to niektórym szczeniackie (jak to moja mama mówi), ale naprawdę się kochamy. Nigdy sie tak wcześniej nie czułam, a byłam w związku. Poradzcie coś, bo ja się wykończe nerwowo. Nie chce się ukrywać z moim szczęściem, bo się go nie wstydze.

No nie jest ważne dla Ciebie teraz, gdzie pracuje i ile zarabia. Przyjdzie normalne życie, codziennosc i rachunki to będzie gorzej, choc i tak dobrze, że w ogóle zarabia. Mama pewnie w swoim mniemaniu chce dla Ciebie jak najlepszej przyszłości X Nie możesz się wyprowadzić i np. zamieszkać razem z tym chłopakiem?

Sama płaciłam za szkołe, samochów itd, więc wiem ile m.w. co kosztuje, Ja zarabiam a mój mało nie zarabia.