Nie zna lęku ktoś, kto nie miał dzieci

Zgadzacie się z tym stwierdzeniem?

No ja nie miałem.

Nie

nie

Zgadzam się. Każdy zdrowy na umyśle człowiek posiadający dzieci się z tym zgodzi.

Mam dzieci i zgadzam się z tym.

Dokładnie, to ciągła walka ze strachem. Wraz z biegiem czasu dotyczy on różnych rzeczy, ale towarzyszy mi cały czas, czasem to tylko niepokój, ale jednak..

lęk może zaślepić trzeźwą ocenę rzeczywistości. Może to dlatego niektórzy rodzice czasem zbyt mocno ograniczają możliwośći dzieci i dla wygody zostawiają je przed komputerami czy w domu w swoich pokojach? To częste zjawisko w dzisiejszych czasach. Ogólnie dzisiaj mimo że żyjemy w teoretycznie bezpieczniejszych czasach społeczeństwo jest bardziej wystraszone ,podporządkowane systemowi ,zniewolone niż kiedyś w czasach PRL-u gdzie tej wolności było nieco więcej

Host, bujaj się... Autorko- owszem, do pewnego stopnia się zgadzam. Patrząc przez pryzmat moich własnych doświadczeń, rzecz jasna. Pewnie że martwiłam się czy wręcz bałam o najbliższych, zwłaszcza męża (rodzice, całe szczęście, jeszcze są w dobrym zdrowi), ale dopiero przy dzieciach dowiedziałam się czym jest taki irracjonalny lęk na każdym kroku. Jak dziecko się spóźniało, miałam wizję rozjechanego go na ulicy, pobitego... jedzie pierwszy raz na samodzielne okazje, a ja oczyma wyobraźni widzę żmije w trawie, gniazdo os w które wdeptuje, kąpielisko w którym się topi, drzewa które go przygniatają, owoce którymi się dławi... mimo że to mądry, ogarnięty, samodzielny chłopak. Wysyłam go, z uśmiechem na ustach dodaję odwagi i opowiadam jak to będzie świetnie z kolegami, alle robi mi się słabo na myśl o tym że przez taki czas nie będę miała absolutnie żadnej kontroli nad tym co robi.

Ofcourse ;). Robiłam w życiu tak wiele ... ale dopiero jak urodziła się córka dopadły mnie nękające lęki o jej zdrowie, przyszłość etc - i tu pojawia się wóz albo przewóz: albo wreszcie zrozumiesz, że są rzeczy niezależne od Ciebie (pomimo twoich starań) i po prostu zaufasz sobie, dziecku i światu (biorąc na klatę to, że może być różnie) albo staniesz się kontrolującym freekiem, zaniepokojonym i rozdrażnionym non stop. Moje lęki są we mnie, ale ufność wygrywa. Trudno. Co na być, to będzie.

Chyba wiele rzeczy dokoła mnie wiąże się z podobnymi lękami,często bez sensu. Nie da się normalnie funkcjonować i żyć w poczuciu lęku ,myśląc o tym wciąż. Trzeba mieć opracowany system względnej kontroli,najlepiej podnieść kompetencje wychowawcze tak aby zamiast żyć w lęku mieć sensowny sposób na ocenę sytuacji zdalnie, dobry stały kontakt.

no jak patrzę na Dziecko Rosemary, Dzieci kukurydzy i tą typiarkę z Pozwól mi wejść i różne wariacje na ten temat to się zgadzam bardzo.

Nawet jest takie ładne powiedziano: gdy rodzi sie dziecko, rodzi sie niepokój

Nie zgadzam sie z tym, to przesada.

To jest jakaś porażka, ten ciągły lęk mam gdzies z tylu głowy, pozbawił mnie on już na zawsze wolności, jakbym wiedziała że to tak wyglada to bym się nie zdecydowała na dzieci.

Mam to samo, kiedys mialam wywalone na wszystko,niczym sie nie martwilam,jezdzilam po gorach i tak ryzykowalam ze mi słabo:-P ale urodzilam dzieci w wieku 31 i 34 lat i sie zaczelo.... Mega odpowiedzialność, troche nadopiekunczosc.....i sto chorych mysli i obaw. Uwiera mnie to bo nawet jak ida z tata na plac zabaw to mam schizy.a jak 5latek jest na noc u dziadkow to mam chore mysli ze moze cos sie stanie,ze moze pożar.....masakra. Normalnie masakra.

To po co wam te dzieci ?

Zachowujecie sie jak wariatki..

Przesada, równie dobrze mogłabym stwierdzić, że te całe lęki o dzieci, to zabawa przy innych sprawach.

Ja znam lęk od praktycznie czasów nastoletnich a dzieci do dziś nie mam.

Host gdzie ty byłeś?! Pojawiło się tu parę samotnych matek, które pytały z nadzieją, czy ktoś je zechce choć mają 2,3 dzieci z innymi facetami i zawsze ciebie rekomendowałam, a ty przepadłeś. Już prawie ci dziewczynę znalazłam!

Chore jest to co piszecie. Na kozetke marsz.

Jak się jest histeryczką, to się o swoje dzieci ciągle drży ze strachu.

Mam dziecko. Nie, nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Miałam okropne dzieciństwo, pełne lęku, frustracji i poczucia opuszczenia. Dopiero teraz, gdy mam swoją rodzinę- męża, córkę, psa, kota i kanarka jestem spokojna. Kocham moje dziecko, ale nie martwię się nieustannie, co ja Gustaw z Dziadów jestem? Uderzy się jeszcze nie raz i nie dwa, krzywdę sobie może w domu zrobić. No tak, świat pełen jest niebezpieczeństw, ale jakoś większość dożywa wieku doroslego. Czym mam się martwić?

Nie jestem żadna histerczka przeciwnie jestem osobą opanowana. Ale jeśli chodzi o dzieci to jest inaczej. ..

Ja odkąd mam córeczkę boję się najbardziej tego, że ją ktoś porwie, jakiś pedofil i będzie wykorzystywał przez lata, a ja będę żyć w nieświadomości. To przez te filmy... o syna się tak nie boję.

No najgorzej ale to się bardzo rzadko zdarza nie bój sie

Wy naprawde macie cos pod deklem :-(

Też najbardziej boję się pedofilów, teraz mnóstwo tego wychodzi na światło dzienne, jest to częstsze zjawisko niż mogło by się wydawać, najgorsze jest to że taka ofiara dusi to w dobie kilkanaście lat a czasem nawet całe życie.

Ja piertole, pokolenie dojrzewające w latach 90. drży o swoje dzieci w czasach bezpieczeństwa i stabilizacji...