rozumiem, że trzeba być szczęśiwym tam gdzie jesteśmy

Miejsce w którym przebywam jest więcej niż dostateczne. Problem nie jest z miejscem w którym przebywam, tylko z moją chorą głową, która sama siebie tworzy problemy, których nie ma, a także lęk związany z przeszłością, ze narozrabiałam, zrobiłam coś złego i nie mogę zaznac spokoju duszy. Jestem nieszczęśliwa sama w sobie. Dookoła przyroda, mogę pójść na spacer...a ja w sobie tak umieram i już się raczej nie wydostanę. Dochodzi lęk o cierpienie w przyszłości, że przecież może się zdarzyć, mogę dostać zawału, auto mnie potrąci, może mi się jakiś organ popsuć. No i umrę w końcu i cała ta wewnętrzna szarpanina sie skonczy, i po co było żyć w ogóle. Tak się boję, że aż mi się płakać chce

rozumiem, że trzeba być szczęśiwym tam gdzie jesteśmy x Niet. Wyszukiwać pozytywy, owszem, ale do szczęścia trzeba dążyć. Jeśli w przeszłości wydarzyło się coś, co możesz dziś jakoś naprawić, zrobić coś, by poczuć się lepiej... to jak najbardziej warto. Może też obrać jakiś cel, przy którym mogłabyś - a przede wszystkim mocno chciałabyś - się realizować, który nadałby sens życiu i pchał Cię naprzód?... każdy się czegoś tam obawia, ale jak jest ''coś do zrobienia'', to może łatwiej...

no właśnie nie da sie tego naprawić. I nawet nie chcę, bo to ludzie są silniejsi i niszczą mnie tak, że kończę z depresją za każdym razem i nie umiem się z tego wydostać. Nie wiem jak wymazać sobie tych ludzi z pamięci i normalnie zacząć żyć. To jakiś obłęd

no właśnie cel. Każdy cel traci na wartości, jeśli ta codzienność pomiędzy dziś, a celem jest taka burzliwa, nieprzewidywalna i odechciewa sie każdego celu