Jednak mam dosyć miłości?

Jak to wyleczyć? Wkurza mnie to już, niby jest fajnie, On też to czuje, ale ta chemia robi mi z życia miazgę, nie mogę jeść , nie mogę spać, nie potrafię skupić sie na pracy (praca umysłowa wymagajaca sporej koncentracji ), zajać sie domem. Siedzę tylko i latam w chmurach niczym 15 letnia gówniara . Huśtawka nastrojów. Czemu nie dzwoni- depresja. Dzwoni -mania. Bardzo długi czas byłm sama i było mi z tym super, a teraz nagle mi coś odwaliło. Jestem równocześnie szczęśliwa i cholernie wściekła, bo to kiełkujac uczucie burzy mi cały, porządkowany latami świat. Ponadto jestem typem introwertyka, potrzebuję przestrzeni, swobody, samotności. Jestem inna, dziwna - wiem. W mojej głowie rozpoczał sie poteżny pojedynek pomiedzy nowym nieznanym, a starym sprawdzonym życiem. Dziecko - dziekuję. Dziecko - poprosze. O godz 20.00 jestem przekonana, ze chcę z nim być i dać mu dziecko (on tego pragnie), o 23 śmieję się z własnej głupoty. To jak jakiś pieprzony CHAD. Dzisiaj... chcę sie spotkać. Nie chcę sie spotkać. Jak mu powiedzieć, że sie nie spotkamy? Nie.., przeciez musze sie z nim zobaczyć, nie wytrzymam. Jednak nie, zadzwonię i odwołam. Trzymam w ręku telefon, przypominam sobie jego zapach i nie dzwonie. Musze go zobaczyć, ale... po co? Czy ze mną naprawdę jest coś nie tak? Każdy pozornie normalny człowiek lata 24/7 piec metrów nad ziemią, a ja spadam głeboko w dół, odbijam się, mijam tych, którzy szybują piec metrów nad ziemią, lecę do gwiazd i znowu z zawrotna szybkoscią spadam spowrotem.