Moje życie

Zacznę od początku... Będąc dzieckiem w wieku 10 lat moja mama odeszła do innego faceta i mieszkałam z dziadkami i tatą. Mój tata zamiast zająć się mną siedział na czatach i pisał z innymi kobietami spotykał się z nimi wiadomo po co... I tak przez kilka lat dopóki nie poznał obecnej żony ale.. Przez całe dzieciństwo czułam się odrzucona nie kochana i wiecznie tylko krytykowana i bezwartościowa... Teraz mam męża od 4 lat i dwujke dzieci syna 3 letniego i córkę 2 miesiące... W tamtym roku popełniłam największy błąd w moim życiu gdyż czułam się nie kochana i odtracona przez męża zaczęłam pisać z innymi na czatach na GG przez myśl przeszło mi nawet aby odejść od męża czułam do niego nie miłość lecz nienawiść... A on jest kochanym pracowitym i odpowiedzialnym mężczyzną z zasadami... Dzisiaj bardzo żałuję tego co zrobiłam ale to go bardzo rozbiło i stracił do mnie zaufanie non stop wraca do tego co było i nie wierzy w to że się zmieniłam o teraz zależy mi tylko na rodzinie... Niema do mnie szacunku i nie okazuje mi uczuć co bardzo mnie boli lecz wiem że sama sobie na to za pracowałam...

Wg mnie szukasz całe życie miłości, której nie dostałaś w dzieciństwie. Znam to z autopsji - ojciec alkoholik, matka zajęta tyraniem, by na życie było. Kaźdy mój związek na początku się dobrze zaczynał, po jakimś czasie, gdy kończyły się fajerwerki szybko kończyłam je i wdawałam się w nowe. Poczucie obojętności to było u mnie coś, czego nie mogłam strawić. Gdy dochodziło do kłóni, jakichś cichych dni to było to dla mnie nie do zniesienia. Po latach nauczyłam się tego, że w każdym związku raz jest lepiej, raz gorzej, czasem się trzeba ugryźć w język, problemy trzeba rozwiązywać, a nie od nich uciekać. Przypuszczam, że szukałaś kontaktów na boku, bo czegoś Ci brakowało, być może uwagi czy zainteresowania i wybrałaś najprostsze rozwiązanie. Dobrze, że się otrząsnęłaś w porę, bo nie ma facetów o związków idealnych. Gdybyś weszła w inny związek po czasie też by były kłótnie, bo to normalne. Nie można wiecznie od tego uciekać. Teraz macie gorszy okres. Twój mąż z Tobą nadal jest i to chyba o czymś świadczy. Tu jest potrzebna rozmowa i oczyszczenie atmosfery. Albo on Ci to w końcu wybaczy i zakończycie ten temat albo niech odejdzie jeśli nie potrafi tego zrobić, bo życie w takiej atmosferze nikomu nie służy. Ja bym go zapytała wprost, czy on Cię jeszcze kocha i czy chce być z Tobą - odpowiedź wiele wyjaśni.

Twierdzi że mnie kocha ale nie potrafi wybaczyć bo go bardzo zranilam...Wczoraj się pokluciliśmy i w końcu wybuchlam bo mam dosyć takiego traktowania i wykrzyczalam mu w twarz że ma mnie szanować bo urodziłam mu dwujke dzieci po czym się rozplakalam... Powiedziałam że am dosyć tego że mną pomiata a on na to że jak mi się coś nie podoba to mam się pakować i wypi... A dzieci mi bieda i powtórzy się historia moich rodziców a nie mogę na to pozwolić ponieważ nie chcę by moje dzieci tak cierpialy jak ja... Już czasami nie mam siły by żyć i czuję że popadam w depresję ale dzieci dają mi dużo szczęścia i uśmiechu.

Nie pochwalam tego co zrobilas. Ale skoro postanowil zostac z toba po zdradzie, powinien ciebie normalnie traktowac. Powiedz mu ostatni raz, co czujesz, ale na spokojnie. Powiedz, ze ci zalezy i go kochasz i ze sie zmienilas. Jesli chce z toba byc, ma sie zachowywac normalnie. A jesli nie zechce... coz, wtedy musisz odejsc, bo to bedzie znaczyc, ze twoj zwiazek to wielka kupa i juz nigdy nic z niego nie bedzie. Rozwod i koniec.

Nie chce rozwodu i żeby nasze dzieci wychowywały się bez matki czy ojca... On zro i wszystko by odebrać mi dzieci a ja tego nie zniose kocham dzieci ponad życie... Mężowi mówię że żałuję tego co zrobiłam że byłam głupia że kocham go i liczy się dla mnie tylko on i dzieci nasze ale on boi się że to tylko słowa i znowu mi kiedyś coś strzeli :(

Może tarapia dla par by pomogła, skoro ty go kochasz, on cię kocha a mimo tego są non stop kłótnie i wuwlekanie brudów.

Naprawdę uważasz, że dzieci będą szczęśliwe słuchając ciągłych kłótni rodziców? To, że Ty miałaś nieszczęśliwe dzieciństwo wychowując się tylko z jednym rodzicem, nie oznacza, że twoje dzieci też tak będą miały. Czasem dla dzieci jest lepiej jak rodzice nie są razem, bo mają wtedy spokój, a nie wieczne kłótnie rodziców, albo ich ciche dni, to też może zniszczyć im psychikę...

Chce zrobić wszystko by naprawić to żebyśmy byli szczęśliwi i byli kochająca się rodziną... Wierzę w to że z czasem się to uda... Tak masz rację że dzieci cierpią gdy słyszą ciągłe kłótnie... Ale ja będę cierpieć gdy on mi je zabierze... Gdyby tak się stało złamie się i niewiem czy będę mieć siłę by dalej żyć nie wyobrażam sobie życia bez nich:(