Bycie sobą jest cholernie trudne.

Możecie się zarzekać, że Wy to jesteście tacy szczerzy, pewni siebie na każdym kroku, że co jak co ale z Wami lepiej nie zadzierać, bo zawsze wygarniacie, do tego dołóżmy, że lubicie o sobie mówić, że macie "trudny charakter". Ja p*****le, ja stwierdzam, że mam fajny charakter, a nie trudny, nie umiem niektórym wygadać w twarz, że są zj****i, do tego , nie raz musze kłamać, bo zależy mi na względnach niektórych ludzi. Bycie tak w 100% totalnie sobą, bez naleciałości bycia fajnym w oczach innych jest sk***ysyńsko trudne, uczę się tego od paru lat, widzę postęp, ale nadal się zapominam i gram fajnego gościa, którym de facto nie jestem. Musiałem się podzielić tą refleksją, wybaczcie wulgaryzmy, ale jestem czasem wulgarny, nie będę udawać znowu, że nie...

Nie jest trudne :) Ludzie sami sobie wszystko komplikują :)

Łatwe, tylko będziesz oceniany i odrzucany, tak mam plus wysmiewanie

Czy ja wiem czy odrzucany dlaczego niby? Ludzie sami sobie stwarzają problemy. Ostatnio poznałam faceta który do znudzenia powtarza o sobie, ze jest taki zamknięty w sobie, ze nie umie się otworzyć, zaufać. W kółko o tym gada. Tymczasem ma problemy i lęki takie jak połowa populacji, żaden wstyd, życie. Gdyby z kims o tym gadał wiedziałby , ze nie jest takie wyjątkowy i że musi dźwignąć pewne sprawy jak każdy. Ale on woli mysleć, że jest inny i cierpi bardziej, ok. Inna sprawa, która mi przychodzi do głowy. Brak szczerości przy rozstaniu - te wszystkie zerwania przez ulotnienie się, brak kontaktu, brak głupiego: przepraszam, już nie czuję tego co kiedyś, nie mam ochoty. Wolę 100% prawdy niż coś takiego, ale rozumiem, że asekuracja ponad wszystko

Strach, asekuracja są przyczyną korzystania z namiastek zamiast z tego, co pragniemy, szczęście należy do odważnych, tak jak sukces w interesach, kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana.

Do 17:26 Ryzykowac trzeba madrze by nie zostac wystawionym do wiatru lub wpasc w zasadzke.