Mam ochotę przełożyć decyzję o wspólnym zamieszkaniu

Mam prawie 30 lat i od ponad 2 lat jestem w związku. Nie mieszkamy razem. Od 2 lat spotykamy się 2, 3, 4 razy w tygodniu. Mojej introwertycznej połówce pasuje taki układ. Mnie... także. Aż za bardzo :( Nie jestem niedostępny emocjonalnie, ale lubię się izolować, mieć czas i przestrzeń dla siebie. Odwykłem od mieszkania z kimś. Choć mam warunki. Postanowiłem wyjść ze sfery komfortu i zaproponowałem mojej drugiej połówce przeprowadzkę. Wprowadza się w grudniu. A ja mam cykora. Całkiem jakbym nigdy wcześniej z nikim nie mieszkał i miałoby to przewrócić mój świat do góry nogami.

Ja też żyje w takim układzie, dłużej niż ty ze swoją dziewczyną, ale mojemu chyba coraz bardziej to zaczyna przeszkadzać

Nie wiem jak można myśleć o kims jak o drugiej połowie. To znaczy że jesteś niekompletny jako człowiek a to absurd.

To nie jest absurd.

Oj, czepiasz się słów. To zwyczajowe określenie.

Nów dla kobiet ktore nie potrafią oddychać bez faceta na pewno.

Ale czy ktoś miał podobne odczucia, obawy?

Tak, ja mialam. Przed zamieszkaniem z moim mezem obecnym, okropnie balam sie utraty spokoju i niezaleznosci. Wczesniej mieszkalam kilka lat sama i nie wiedzialam jak sie zyje ze 'wspolokatorem", niebedacym moja rodzina;) Mialam swoje przyzwyczajenia i rytualy. Lubilam sama spedzac czas w mieszkaniu. Balam sie, ze nie znajde wlasnej przestrzeni i bede musiala porzucic swoje przyzwyczajenia, ze bede zonowiazana do ustepst i przyjęcia jego sposobu spędzania czasu. Wszystko okazalo sie bzdura. Wspolne zamieszkanie bylo strzalem w 10. Nie kosztowalo mnie to nic a nic:) ba, bardzo szybko zaczela mi doskwierac nieobecnosc faceta w domu(delegacja czy turnieje). Jesli ja kochasz i macie co najmniej 2 pokoje, nie ma czego sie bac:)