Zawiodłam się na przyjacielu

Witajcie. Piszę, żeby się wygadać - po prostu mi smutno. Miałam kumpla, którego traktowałam jak brata. Nie kochałam - mam męża, który jest dla mnie wszystkim, ale kumpla bardzo lubiłam. Był dla mnie kimś w rodzaju przyjaciółki, brata, którego nigdy nie miałam, osobą, do której zawsze mogłam zadzwonić, napisać, porozmawiać (mieszkamy daleko od siebie, nie widujemy się). Teraz kumpel ma dzieciaka i... cóż, już mnie nie potrzebuje. Nie pisze, nie dzwoni, nie odzywa się już od dwóch tygodni. Wiem, że muszę zapomnieć o nim, ale jest mi ciężko. W sumie po co mu starsza o 10 lat bezdzietna kumpela? Po nic. Już nie potrzebuje naszych rozmów o partnerach, o zwierzętach, o pracy. Wyrzucił mnie ze swojego życia jak stary dywan. Cóż.

przykre ale dasz rade czas leczy rany

Taka kolej rzeczy. Przybyło mu dodatkowych obowiązków. Musisz się z tym pogodzić, że ma rodzinę i to jej będzie teraz poświęcał większość swojego czasu.

Boje się, że kumpel już nie pragnie mego ciała a dawniej na mój widok zawsze mu stała pała.

Ja też miałam/mam rodzinę - męża i dwójkę dzieci, których co prawda nie urodziłam, ale tworzyliśmy rodzinę od okresu nastoletniego (ich oczywiście, podjęliśmy się opieki, już są dorośli). Do tego pracę na dwóch etatach. Ale nie zwykłam wyrzucać ludzi do śmieci. Nigdy.

A ja sie zakochalem w przyjaciolce i wszystko p*****lnelo.

My się nie zakochaliśmy. Nigdy mnie nie pociągał, totalnie nie w moim typie - fizycznie, psychicznie, osobowościowo. Po prostu dobrze nam się gadało.