Czy można być mentalną jedynaczką?

Hej.

Mam 23 lata, i dwóch braci. Jeden starszy o osiem lat, drugi o siedem lat młodszy. No i mam z nimi dość neutralne relacje, ale od początku.

Zaznaczę, że do żadnego z nich nie mam żalu, bo różnica wieku i charakterów robi swoje.

W dzieciństwie starszy brat się ze mną nie bawił, ale w takim okresie różnica wieku i płci robi swoje. Zresztą miałam koleżanki, przekupione do zabawy za cukierki, ale były. Młodszy natomiast służył mi za żywą lalkę, ale i nim szybko straciłam zainteresowanie, bo nigdy nie byłam dzieciolubna

Ze starszym obecnie jestem na "cześć" i relacje są bardzo neutralne, ale poprawne.

Młodszy  czasami mi dogryza, czasami ma za najgorszą siostrę na świecie, ale czasami pomaga, mamy jednak mało wspólnego.

Bracia też są bardzo otwarci i ekspresyjni, ja bardziej żyję w środku, natomiast naszą trójkę łączy nerwowość

Co do innych relacji, teraz mam jednego kumpla, którego olewam kiedy ma zaburzenia nastroju oraz rehabilitanta który jest dla mnie idolem i mamy niektóre wspólne hobby

Najbardziej lubię ciszę i święty spokój, rzadko myślę o innych, no i wszystko ma być po mojemu.

Czy to charakterystyka typowej jedynaczki?

plus bracia mają dość dobre relacje między sobą nawzajem, ale i zainteresowania podobne