Moja mama obraża się, że w tym roku nie przyjedziemy na Święta

Moja mama obraża się, że w tym roku nie przyjedziemy z mężem na na Święta. Tłumaczę jej, że w Wigilię musimy iść z mężem do pracy, a od rodzinnej miejscowości dzieli nas w lini prostej około 450 km. Zaproponowałam jej, że może przyjechać na Święta do nas, zwłaszcza, że ma wolne aż do 2 stycznia, a tata mój jest już na emeryturze. Oczywiście usłyszałam, że na całym świecie, to dzieci przyjeżdżają do rodzinnego domu, a nie w drugą stronę, że ona nie będzie jeździć, a ojciec nawet stwierdził, że on woli w swoim domu posiedzieć wygodnie przed telewizorem w dresie - no przecież masakra. Mam już 35 lat i też jestem zmęczona ciągłymi podróżami, też chciałabym spędzić choć jedne Święta w swoim domu, wyspać się we własnym łóżku z mężem, a nie na ciasnej rozkładanej kanapie. Zwłaszcza, że rok w rok, nikt nawet na nas za bardzo nie zwracał uwagi, siedzieliśmy posadzeni gdzieś w rogu stołu, szwagier z siostrą telefony na stole, moi rodzice bawili się z wnukami zabawkami, które dostały pod choinkę a my? Po co mamy znów jechać? Wydać na paliwo 600-800 zł? Nakupować wszystkim prezentów? Spać na ciasnej kanapie? Akceptować wszystkie fochy? A na koniec wrócić zmęczonym, w....ym i wyżyłowanym z kasy do domu? Nie chce już takich Świąt. Chcę mieć spokój. Pójść do lasu na spacer. Pooglądać filmy na kanapie z mężem. W spokoju wypić grzańca. Nie słuchać wrzasków cudzych dzieci itd. Czy to aż takie dziwne? Czy ktoś też tak ma? Co mam zrobić? Jak rozmawiać z mamą? Podpowiedzcie coś mądrego. 

Może ktoś coś poradzi?

Nie jedź i tyle. Idziecie do pracy, przykro Wam, ale nie dacie rady. Proste. Wesołych Świąt

tak, mamy tak i nie edziemy