Come back po wielu niepowodzeniach

Witam po kilkuletnie przerwie . Z  pewnych zawirowan życiowych na sporo czasu opuscilam forum z którego  korzystałam pernamentnie opisując moje slabosci. Postanowilam znow zaczepnac rady.  W spokoju i ugodzie daliśmy sobie z mezem przerwę aby dużo przemyslec, taka separacja po przyjacielsku. Mielismy nieporozumienia i problemy w sprawie jego dziecka . To dużo psulo miedzy nami, to był jedny temat w jakim do ugody nie mogliśmy dojść a nie będę ukrywać ,ze jego dziecko  zafundowal nam  grubi kaliber wybuchowy. Psychiatrzy, neurolodzy, [psycholodzy, neuroterapeuci, psychoterapeuci  …… można w nieskończoność wymieniac.  W skrocie.. przeboje jakie miałam dostarczone przerosły mnie . Aby nie brnac dalej w cos c nie wiedziałam jak może sie skonczyc daliśmy soie czas na osobne zyce….ale  o nie da sie. Tesknie az do bolu. Mąż baardzo teskni, placze , daje dużo wyrzumialosci i daje mi czas abym to soboe poukladala w glowie co dalej i jak ja to widze. Schudl dużo , ja w pracy takie robie gafy  jak nigdy w zyciu a zawsze  bylam mocno poukladana sumienna . Na moich ludz w pracy  nie mam cierpliwości na przemian z obojetnoscia. To nie jest ani fajne ani mile i zdaje sobie z tego sprawę. Tesknota zabija  nas , ale co dalej jeśli nastapi mój come back ?  Maz mowi ,ze dziecko tęskni za mna… możliwe ,ze to prawda ,ale cholernie sie boje ponownych zmagan z jakimi miałam przyjemność przez kilka lat wspólnego zycia pod jednym dachem .  Dalam cale swoje serce temu dziecku a otrzymałam w zamian prawie rozpad malzenstwa .  Jego dziecko  nie jest standardowym dzieckiem, nie jest  bandyta , ani psychopata ( chyba), nie jest gnojkiem co w klasie rzuca krzesłami i kanapkami w nauczycieli jak obecnie w dzisiejszych szkołach,  nie jest osoba która lubi sie bic , raczej to w obronie własnej robi ale nie zaczyna,lecz problemy psychozachowawcze jak upor, przekorność, nieposluszenstwo  a nawet igranie z własnym zdrowiem, bezpieczeństwem i życiem przez głupie pomysły  mnie przerosły.

Jak chociaż w teorii to widzicie ?

Chyba cie kojarze.   Wasze dziecko nie bylo zle ,ale ty tez nie bylas  zla osoba. dajcie sobie szanse

Uwazam, ze cie przerosly, bo to nie twoje dziecko. Nie mowie tego z negatywnym wydzwiekiem wrecz przeciwnie. Nie masz dzieci wiec nie chce sie wdawac z toba w dyskusje na temat dzieci. Moim zdaniem maz cie kocha. Ba! Nawet rozumie ile dalas siebie, ile wlozylas serca. Teraz chce zebys przemyslala i zdecydowala czy chcesz dalej i czy jestes gotowa na takie trudnosci. Opisujesz typowe dziecko, podejrzewam nastolatka ? Jesli jeszcze nie nastolatek to jeszcze wiecej trudnosci. Gleboko to przemysl. 

kwestia ile jesteś wstanie wytrzymać i poswiecic sie 

Ja jak chciałam separacji z mężem żebyśmy się na jakiś czas rozeszli to on stwierdził że na co ma czekać i poszukał sobie inną. Już nie było do czego wracać.

mieszkacie w Polsce ??

????