Jestem w 7 miesiącu ciąży, żałuję że nie usunelam

Nie jest to prowokacja

Jakiej odpowiedzi oczekujesz ? Ja miałam podobnie, chciałam usunąć, przez moment brałam specjalnie leki przeciwbólowe po 2-3 żeby poronić bo zostawił mnie chłopak. Jako, że w naszej relacji to on był tym "lepiej ustawionym" miał mieszkanie, samochód i dobrą pracę, a ja byłam z gorszego domu i tak naprawdę to on mnie utrzymywał a ja kończyłam liceum. Ciąża to była czysta wpadka, jak się o niej dowiedziałam byłam szczęśliwa, cieszyłam sie, że będziemy mieli razem dziecko bo bardzo go kochałam. Jego niechęć do mnie i do dziecka, słowa "nie jestem na to gotowy" były dla mnie najgorszym koszmarem. Z dnia na dzień musiałam wrócić do matki i prosić żeby mnie przyjęła. Dzisiaj mój synek ma rok, jego ojciec ma go nadal gdzieś ale ja go kocham, a on kocha mnie. Dziecko jest naprawde czymś fajnym i jestem przekonana, że ty też oszalejesz na punkcie swojego maleństwa.

Żałujesz że nie usunęłas ciąży czy tego że będziesz miała dziecko? Bo za 2 msc już w ciąży nie będziesz a jeżeli na prawde nie chcesz tego dziecka to oddanie do adopcji jest jakimś rozwiązaniem ..... 

Też żałuję, jestem w 8 miesiącu  izrobiłbym wszystko żeby tym razem nie dac się zastraszyć rodzinie i zrobić to co czułam że powinnam

co ja bym zrobiła zeby zajsc w ciąze i urodzic zdrowe dziecko ... to moje marzenie od lat :( wiekszosc kolezanek ma dzieci juz odchowane, chodza do szkoły i realizują sie a ja wciaz walczę o dzidzie... to przykre

A ja usunęłam ciążę. Klasyczna wpadka w złym momencie życia więc wzięłam tabletki poronne. Ktoś powie, że mogłam urodzić. Nie, nie mogłam, bo ciąża to nie moment to raz. A dwa dlaczego miałabym się męczyć przez 9 miesięcy tylko dlatego żeby oddać do adopcji? Czy to mój problem, że ktoś nie może mieć dzieci? Nie, to nie mój problem. Usunęłam i niczego nie żałuję. 

Ja pragnelam dziecka, myslalam, ze tak musi byc, ze to tez zarowno cos wyjatkowego i niesamowitego. Mialam takie myśli jak wy, ze powinnam usunac. Tylko dlatego, ze mam problemy ze sobą. Urodzilam. Zalowalam. Przez pierwsze 6-7 miesięcy zycia dziecka nie moglam sie pogodzic z tym co jest, jak jest, dlaczego mi tak ciezko, nie moglam zaakceptować tego małego człowieka. Bylam tez w szoku, ze ja go chyba po prostu nie kocham... Bo jak? Matka nie kocha tego maluszka o ktorego tak walczyla? Dopiero po kilku kolejnych miesiącach cos we mnie drgnelo, cos sie zmieniło. Kocham go i nie wyobrażam sobie zycia bez niego. Nikogo na nic nie namawiam ale chce wam tylko powiedzieć, że wiem doskonale co czujecie.