Pomocy

Pisze tutaj ponieważ już sam nie wiem jak sobie pomóc. Zacznijmy od tego że jestem 18 letnim chłopakiem, patrząc z boku całkiem normalnym.. to tylko pozory. Nie wiem co ale mam bardzo słaby charakter, każda krytyka bardzo mnie BARDZO dotyka. Mam bardzo dużo wad wyglądu.. i to nie jest moja subiektywna opinia tylko fakty, jestem tego świadomy.. chodzę kaczkowato, mam niezgrabny nos, odstające uszy i rozmiar mojego penisa nie powala.. moim najgorszym problemem jest że nie umiem tego zaakceptować, nie umiem podejść do tego z dystansem. Najlepsze jest to że mimo tych wad wyglądu nie jestem według mnie brzydki, może też nie jakieś przysłowiowe ciacho. Moje czasy szkolne do końca gimnazjum były bardzo udane, bardzo lubiłem być w szkole. Mój koszmar zaczął się w szkole średniej, chłopacy zaczęli dostrzegać moje wady i się zaczęło.. wyzwiska od pingwinów, nosaczy, uszatkow, to że mam małego też. Na początku nie ruszało mnie to kompletnie ale wraz z upływem czasu zaczęło to mnie dotykać.. nic nie poradzę na to że taki się urodziłem, że natura stworzyła mnie takiego.. zaraz pewnie padną komentarze że użalam się nad sobą i nic kompletnie nie robię. Tu was zaskoczę. O to wszystko walczę, miałem drobna nadwagę, schudłem 10 kg, wyrzeźbilem sobie w miarę fajne ciało. Wyleczyłem trądzik kuracja. Miałem zbyt krótkie wędzidełko, które też wyleczyłem. Chodzę regularnie do dentysty, fryzjera, dbam o higienę osobistą. Zaznaczę jeszcze że mieszkam na wsi, moi rodzice nie są zbyt bogaci, w każde wakacje pracuje, a w ciągu roku szkolnego pracuje dorywczo.. za te też pieniądze zorganizowalem sobie domowa siłownię, opłaciłem kuracja antybiotykiem na trądzik, nawet odłożyłem na samochód. Przyznam że nie wszystko za swoje ale myślę że ponad 50%. Chodziłem również do psychiatry, psychologa, ale brak efektów. Wszystko co możliwe w moich wadach wyglądu staram się naprawiać, a mimo to ludzie i tak mają mnie za nic i wypominają moje wady wyglądu. Jestem bardzo wrażliwy i przejmuje się tym, próbowałem już różnych taktyk odpierania wyzwisk, zaczynając od olewania, po śmianie się z samego siebie (tylko pozorowane) jak również agresywne odpowiedzi. To nie zmienia faktu, że te wyzwiska strasznie mnie bolą i zamiast cieszyć się życiem i jego urokami po prostu wegetuje i czekam na śmierć. Myśli samobójcze nie odpuszczają mnie już od roku, czasami bardzo chce umrzeć.. mam dość tych ludzi, którzy zabierają mi radość życia. Naprawdę nie wiem jak to wszystko trzymam w kupię cały czas.. moim marzeniem jest uwolnienie się od tych myśli, rozwijaniu pasji jaką jest siłownia i piłka nożna, ale kompleksy te mnie wykańczaja (nabawiłem się ich przez te uwagi, wcześniej ich nie miałem). Wstydzę się rozebrać po treningu (trenuję w klubie piłkarskim) i narazic się na komentarze. Rozumiem że nikt nie jest idealny ale boli mnie to że u mnie tych wad jest tak dużo, a myślę że największą jest słaba psychika, która nie umie z tym wszystkim poradzić.. to wszystko zabrało mi radość życia, prawdopodobnie mam depresję i na pewno stany lękowe.. cały czas tli się we mnie mała iskierka nadziei że może być lepiej, że jestem młody i że można to naprawić.. aczkolwiek życie cały czas mnie weryfikuje.. zamknąłem się w sobie, straciłem pewność siebie i najgorsze jest to że udaje twardziela, a w środku mnie zżera.. ja chciałbym tylko spokojnie żyć, realizować marzenia, rozwijać pasję, być kimś wartościowym.. najgorsze jest to że kiedy się z kimś kłócę, brakując mu argumentow wypomina moje wady wyglądu.. chciałbym zacząć żyć.. jeżeli ten stan potrwa dłużej chyba nie wytrzymam i się zabije, chcieć uciec od cierpienia, a czasami śmierć wydaje mi się jedynym rozwiązaniem. Może macie dla mnie jakieś złote rady? Jak sobie z tym wszystkim poradzić? Co zrobić aby było lepiej? Chce walczyć ale już nie wiem jak.. HELP