Potrzebuje się wyżalić

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Co studiujesz ?

21 minut temu, Gość Gosc napisał:

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Wielu masz studentko klientów na seks ?

Oceanografię.

16 minut temu, Gość Gość napisał:

Co studiujesz ?

Bibliotekoznawstwo

1 minutę temu, Gość Gosc napisał:

Oceanografię.

Podszyw.

i tylko mi burka brak

39 minut temu, Gość Gosc napisał:

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Jesteś jeszcze bardzo młoda przejdziesz terapię ( przepracujesz pewne tematy) i będzie dobrze wszystko ci się poukłada.

48 minut temu, Gość Gosc napisał:

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Studentko, życzę Ci, żebyś z każdym klientem miała orgazm.

Nigdy nie miałam żadnego klienta, wszystko tu to podszywy. Nigdy nie pozwoliłam się nikomu do siebie zbliżyć.... I to jest mój problem

11 minut temu, Gość Gość napisał:

Nigdy nie miałam żadnego klienta, wszystko tu to podszywy. Nigdy nie pozwoliłam się nikomu do siebie zbliżyć.... I to jest mój problem

Jesteś dziewicą studentko czy masz chłopaka ?

Kurde a ja mam 20 lat i uwazam sie stara dziewczynę Swiat jest po...ony co??????

1 godzinę temu, Gość Gosc napisał:

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Dzięki temu jesteś pewnie jedyną dziewicą na uczelni.

31 minut temu, Gość Gość napisał:

Nigdy nie miałam żadnego klienta, wszystko tu to podszywy. Nigdy nie pozwoliłam się nikomu do siebie zbliżyć.... I to jest mój problem

Chodziło mi o klientów którzy za kasę Cię macają po cycuszkach i pupci. Nawet bez zbliżenia.

Jestem dziewczyna w podobnym wieku (22) , chętnie z Tobą popisze , gdzieś w prywatnych wiadomosciach . Czasem wesprę , jak będziesz tego potrzebować . Również czuje się często samotna , nawet i wśród ludzi . Pozdrawiam

To jakaś plaga Takie młode dziewczynki i narzekają na los i samotność.Żyć i cieszyć się losem!Ja mam 39 l prawie i nie narzekam

1 minutę temu, Gość Stara baba pisze napisał:

To jakaś plaga Takie młode dziewczynki i narzekają na los i samotność.Żyć i cieszyć się losem!Ja mam 39 l prawie i nie narzekam

Myśle , ze każdy ma inne odczucie wielkości problemu z jakim musi się zmagać . To co dla mnie jest ogromnym problemem , dla Pani może być nieistotne i tak samo w druga stronę . To siedzi w głowie , nie w dowodzie przy dacie urodzenia . 

1 godzinę temu, Gość Gosc napisał:

Mam już 23 lata, studiuje i czuję się cholernie samotna. Pochodzę z rodziny patologicznej i jestem z siebie bardzo dumna, że wyrwałam się z tego, studiuje trudny kierunek, pomimo że nie miałam żadnego wsparcia. Ale umiejętność tworzenia relacji leży u mnie, nigdy z nikim nie byłam w związku, ciągle uciekam, nie potrafię się przed nikim otworzyć. Za niedługo zacznę psychoterapię, bo wiem że mam dużo rzeczy do przepracowania. Ale czuję się już stara, a całe życie towarzyszy mi to uczucie samotności i lęk przed otwarciem się przed kimś. Było kilku chłopaków którzy bardzo mi się podobali, ale nie potrafiłam dać im szansy, lęk zwyciężył... Teraz widze,że jeden się zaręczył i ma dziecko, drugi też planuje wesele, a ja siedzę sama w pokoju i płakać mi się chce. Mam żal do siebie, że stchorzylam już kilka razy. Bo oni dalej są w mojej głowie, dalej coś czuje do nich, a boję się cholernie bliskości. Będę walczyć jeszcze o normalne życie, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo smutno mi... Brakuje mi jakiejś jednej duszyczki do której mogłabym się przytulić, komu moglabym powiedzieć, że mi smutno....

Cześć , czytam to i tak sobie myślę , że mimo tej dysfunkcji jaką są trudność w nawiązaniu relacji i zaufaniu drugiej osobie , jesteś silną dziewczyną . Nie dziwi mnie ten problem , skoro od dziecka byłaś z tym wszystkim sama , brałaś ten cały ciężar na swoje barki , przypuszczam że wstydziłaś się sytuacji w której się znajdujesz , dlatego nie otworzyłaś się przed nikim , i dusiłaś wszystko w sobie . Tak jesteś zaprogramowana do dziś... Terapia jak najbardziej jest tutaj niezbędna , do dalszego funkcjonowania . Zaś co do tych chłopaków , myślę że powinnaś zamknąć ten rozdział , ponieważ to że nie potrafiłaś im zaufać , stworzyło świat fantazji w którym zapewne zamknęłaś się , i tam te relacje były takie jakie powinny być w realu . Tym wyobrażeniem żyjesz do dziś . Przez ten szczegół nie dajesz sobie szansy na w miarę normalne życie . Masz poważny problem z wyrzuceniem tego wszystkiego co cię wyniszcza od środka . Myślę że będzie ci łatwiej wyrzucić to wszystko osobie  z , którą nie masz bezpośredniego kontaktu . Podpinam się do propozycji koleżanki wyżej , jeżeli będziesz chciała z  kimś porozmawiać pisz śmiało . 

Pozdrawiam serdecznie Daniel