bez szans na zmiany

Dokucza mi samotność.

Postanowiłam więc skupić się na pracy ale jest jeszcze gorzej. Teoretycznie mam "pożytecznie" wypełniony czas,  zdobywam doświadczenie itp.  W praktyce wygląda to mniej więcej tak, że wracając do domu po całym dniu wypełnionym obciążającą pracą (moja praca chyba za mocno obciąża mnie psychicznie, to odrębna kwestia) nie marzę o niczym innym jak tylko przytulić się do kogoś, usłyszeć jakieś miłe słowo...żeby to wszystko co się wydarzyło w ciągu dnia ze mnie spłynęło. Marzę o tym, żeby o kimś ciepło myśleć, tęsknić...

Jak sobie z tym radzić? Jakieś pomysły?

Zamiast tęsknić nie lepiej być z tą osobą realnie? Kochać i być szczęśliwym?  I dać szczęście tej osobie?

chodzi o to, że ja nikogo nie mam...nie tęsknię za nikim konkretnym, tęsknię za bliskością, obecnością mężczyzny.

Nie mam szczęścia chyba na tej płaszczyźnie.

Świętujecie dziś dzień kobiet?