Czego baliście się w dzieciństwie

Ja bałam się smoka wawelskiego, jak mieliśmy jechać do Krakowa, to brat i siostra nastraszyli mnie, że smok mnie zje i bałam się kilka dni bardzo.

Burzy i śmierci. Z burzą mi przeszło jak mnie złapała okropna w drodze do domu, byłam pewna że we mnie piorun strzeli, już naprawdę byłam na to gotowa, ale przeżyłam, nic się nie wydarzyło i przestałam się bać od tego czasu. W śmierci bałam się nieistnienia, ale teraz patrzę na to inaczej. Po pierwsze, myślę, że będę istnieć, tylko w inny sposób (choćby to był nawet sposób gnicia w ziemi, to wciąż komórki w glebie i część cyklu życia), po drugie, jeśli w chwili śmierci rzeczywiście umrze świadomość, to przecież i tak nie będę o tym wiedziała, bo już jej nie będzie. A więc obie sytuacje win-win.