Dlaczego pary w wieku kilkunastu lub dwudziestu-kilku lat cieszą się związkami bez dzieci a pary w wieku trzydziestu-kilku lat zazwyczaj nie chcą się cieszyć związkiem bez dzieci?

Dlaczego pary w wieku kilkunastu lub dwudziestu-kilku lat cieszą się związkami bez dzieci a pary w wieku trzydziestu-kilku lat zazwyczaj nie chcą się cieszyć związkiem bez dzieci?

Bo zaczynają myśleć "A komu my to wszystko zostawimy, co teraz gromadzimy?"

Poza tym, rozmnóg to jest jednak bardzo ciekawe (choć nieprzyjemne) doświadczenie. Bardzo ludzkie. Coś z się robi z niczego. Człowiek w pewnym wieku, przy pewnym stanie dobrobytu staje się zblazowany. Już nie mysli o tym żeby ułatwiać, ale chce sobie utrudnić... Nie twierdzę że to obowiązkowe, ale w sumie jeżeli ktoś ma możliwość, to dlaczego się tego doświadczenia pozbawiać?

Biologia, egoizm, próżność, obawy, wątpliwości, presja społeczna... ostatecznie, raczej niewielu chce na stare lata żałować pozbawienia się znacznych i popularnych doświadczeń życiowych, a takim jest m.in. posiadanie potomstwa. Z wiekiem często pojawia się też pragnienie posiadania czegoś więcej, niźli 'zwyczajna' relacja z partnerem, którą rozwijają i urozmaicają np. właśnie dzieci. W każdym razie, oczywiście nie tyczy się to wszystkich par po trzydziestce, jest przecież wiele takich, które wcale nie chcą powiększać rodziny i czują się z tym dobrze...