Uśpienie psa :(

Cześć. Dziś nastąpi jeden z najgorszych dni w moim życiu. Parę lat temu mój 15letni pupil musiał zostać poddany eutanazji.. Oslepl, ogluchl... Nie potrafił już funkcjonować nawet z  pomocą. Wychodziłam z nim i patrzyłam jak biedny krąży w jednym miejscu. Życie z niego uszło. Bardzo przeżyłam to, że musieliśmy "dla jego dobra" mu ulżyć. W tym czasie przed taką decyzja zmarł mój tata, jego najlepszy kompan leśnych, dlugich wycieczek, więc wszystko miało zdecydowanie mocniejszy wydźwięk. 

Po paru latach od tych dwóch zdarzeń zdecydowaliśmy z mężem wziąć psa. Maluszek podbił nasze serce. Mimo wszelakich wad jego zalety przeważają, bo to naprawdę rodzinny pupil. Wychowywał się razem z naszą 6 letnia oraz półtora roczną córką. Pół roku temu okazało się, że ma wrodzona wadę serca, nieoperacyjną. Weterynarz od razu zaznaczyl, że to lato może go zabić... Leki nic nie pomogły... Stan psa się pogorszył. Teraz patrzę na niego i płaczę. On ma dopiero półtora roku. Jest taki biedny i nie potrafimy mu pomóc. Wynosimy go na rękach na podwórko aby załatwił swoje potrzeby. Przechodząc parę krokow wraca do domu i nie może się ruszyć... Ma wodobrzusze, do tego doszło parę dni temu powiększenie węzłów chłonnych. Cały czas leży.. Wstaje tylko żeby napić się wody i zjeść... Mąż chce go dziś uśpić. Ale ja tak na niego patrzę.. I nie potrafię.. Męczy się. Ale.. Ja go tak pokochała jakby był moim trzecim dzieckiem.. Chciałam się wyzalic.. Bo tak bardzo mi smutno. Mąż jest twardy choć ciągle chodzi i mówi, że mu tak bardzo przykro... Ryczę jak bobr. To taka walka serca z rozumem.