Mam dość dążenia do doskonałości.

Ciągle się staram. Dla siebie. Dla otoczenia. Dla swojej przyszłości. Dla swojego samopoczucia. Dla swojego wyglądu. Dla swojej duszy. I już mnie to męczy. Żyję, bo żyję, bo się urodziłam. Mam własny samochód, mieszkanie i pieniądze na koncie. Brzydka nie jestem, ale szprychą też nie, jak to się mówi - uroda dla koneserów. Sfera uczuciowa u mnie raczej nie istnieje, gdyż rzadko odczuwam potrzebę bycia z kimś bliżej. Wystarczą mi koleżanki, znajomi. Mam kilka zainteresowań, wypełniają mi wolny czas. Ale to wszystko jest takie żadne, nijakie i bez sensu. Nie wiem jaki jest mój cel na tej ziemi. Nie wiem po co te wszystkie szkoły, kursy, studia, chudnięcie, ładne ciuchy i życie „na poziomie”. Rodziny nigdy mieć nie chciałam. O dzieciach nie marzę. Co jest ze mną nie tak?