Brak motywacji

Nie umiem znaleźć powodu do życia. Mimo bardzo trudnej sytuacji rodzinnej zawsze sobie jakoś radziłam. Teraz jest coraz gorzej. Moja mama dwa lata spędziła w stanie wegetatywnym. Zmarła dwa lata temu, nie zdążyła skończyć 61 lat. Krótko po jej śmierci pogorszył się stan mojej ukochanej babci, która była dla mnie jak druga matka i jeszcze jakoś się wzajemnie wspierałyśmy. Zmarła niecały rok temu, byłam przez cały czas jej agonii i śmierci (zdążyłam przyjechać, bo nie mieszkam w Polsce). Kilka miesięcy potem u mojego 9-letniego psa, którego mam od szczeniaka, zdiagnozowano raka pyska. Miał amputację, niby jest czysty, ale nie jestem pewna, czy to nie wraca.
Nie umiem uwierzyć, że nie ma mojej mamy i babci, całego tego świata, tych rodzinnych domów, niczego. Żyję przeszłością. Ciągle mysle o przemijaniu, o tym, że życie gaśnie tak łatwo w jednej sekundzie, gdy oczy stają się martwe. Nie umiem znaleźć powodu, dla którego warto żyć poza tym, że nie chcę zranić brata i partnera. Z nikim nie rozmawiam o tym, co czuję, i że mam już dość, bo po pierwsze, nie umiem, po drugie, nie chcę ich obciążać. Chciałabym dołączyć do mamy i babci, albo wrócić do tego czasu, gdy byłam dzieckiem i wszyscy moi bliscy byli obecni; bo nie czuję ich obecności. Chciałabym, ale ich po prostu nie ma, choć wyobrażam sobie często, że żyją i że po prostu się do mnie nie odzywają. Wiem, że trzeba być tu i teraz, iść do przodu, troszczyć się o siebie i takie tam, czytam tony na temat żałoby, traumy i depresji, ale to nie pomaga. Jakby otaczał mnie kokon.

wez sie w garsc , nie rozmyslaj za duzo, poszukaj pracy, 

bierz witamine d3 duza dawke , mnie bardzo pomogla przy depresji