problem z pracą

Piszę tutaj bo liczę że ktoś mnie zrozumie (albo przynajmniej spróbuje) lub powie, że ma tak samo. Rok temu skończyłam studia, poszłam do pracy, zarabiałam nieźle ale zwolniłam się. Raz, że ciągły stres, brak posilkow bo brak czasu i nie ma kto pracować (często nawet brak możliwości pójścia do WC!!). Czułam się tam obco, jak w więzieniu cyklicznym od 9 do 17 a czasem i dużo dłużej. Nie lubiłam tej pacy przez ciągły kontakt z ludźmi którzy nas poniżali a kierownictwo mobbingowało. Teraz zadzwonili do mnie z innej firmy gdzie byłam na rozmowie, chcą żebym przyszła. Ale ja sie boję.. Nawet nie tego, że znowu wszytko będzie nowe ale tego że ja się nie odnajdę. Nigdy nie byłam leniwa i to nie o to w tym chodzi ale jakby to powiedzieć- ja po prostu wiem, że dalej to będzie ośmiogodzinne więzienie w ciągu dnia doprawione stresem i lekami antydepresyjnymi. Chciałabym móc pracować dla siebie (tylko nie wymyśliłam jeszcze co mogłabym robić). Wiem że to też nie jest łatwe, a może i trudniejsze ale czułabym się w pewnym stopniu "wolniejsza". Kiedyś myślalam nawet żeby iść do pracy jako sprzątaczka (mam odłożone trochę grosza- wybudowałabym dom w jakiejś wiosce i miała spokój święty). Albo inaczej- popracowałabym w biurze podróży a potem otworzyła coś swojego. Każdy kto o tym słyszy uważa, że albo leń ze mnie albo zwariowałam do reszty. Słyszę tylko na co ci były te trudne studia, papiery, kursy, itd. ( a może własnie po to żeby to zrozumieć?) Żeby wylądować w BP lub sprzątać ulicę? Powinnaś iśc do jakiejś korporacji. Tylko że.. JA TEGO PO PROSTU NIE CHCĘ! Nie chcę się męczyć tak jak się męczyłam w tej pracy. Na co mi to? Już teraz przespłaciłam to zdrowiem i to i tak cud że udało się to odkręcić. Przez wszystkie te "gadania" dobrych doradców czuje się wyjątkowo źle, nie mam poparcia w nikim, nitk nie byłby ze mnie dumny. Jak ktoś coś sensownego napiszę - bedę wdzięczna.

jak sie stresujesz to nie masz co szukać pracy