Kontakt z dziecmi

Mam pytanie do starszych już rodziców których dzieci już są dorosłe. Jaki kontakt macie ze swoimi dziećmi? Czy prawdą jest że z córka ma się lepiej( chodzi mi o całokształt, wizyty, telefony, pomoc itd). ? Czy ze synami macie dobry kontakt? Itd. ja mam dwóch synów ale jeszcze nie są dorośli. Tylko martwię się bo każdy w koło mówi że mam się starać o córkę bo jak podrosną to będę się czuć choćbym wgl dzieci nie miała. Moje dzieci ogólnie uwielbiają zabawy itd z tatą,bo tatą większość czasu w pracy.Czasem wydaje mi się że bardziej niż ze mną. I martwię się że w przyszłości mogą urwać ze mną kontakt, bo większość ludzi mi mówi właśnie że tak się dzieje. Dlatego chcę się zapytać o wasze zdanie. Jak jest u was? 

Ja sie wypowiem jako córka,tak mam lepszy kontakt z matką niż moj brat z nią. Ja sie orientuje w jej potrzebach,dolegliwosciach,wiem co lubi jesc,czego jej brakuje. A brat zadzwoni tylko,co tam słychac,minita rozmowy i koniec.

A jak się stara o córkę? Co, jeśli urodzisz kolejnego syna? Nie dajmy się zwariować. Jak dobrze wychowasz dzieci, to będziesz miała z nimi kontakt. A jak jesteś fajną osobą i będziesz miała odpowiednie podejście, to i sympatię synowych będziesz miała. Moja teściowa ma dwóch synów i zarówno rodzina szwagra, jak i my mamy z nią wspaniały kontakt. Niejednokrotnie to ja jestem u niej dwa razy w tygodniu i druga synowa. Synowie również nie zaniedbują matki. Myślę, że na kontakt z dziećmi nie może narzekać. 

Właśnie ludzie mają dziwne patrzenie na to bo każdy mówi że facet to ma rodziców gdzieś a tylko córka się stara. 

Ja znam tylko mój przykład i ja nie mam złego kontaktu z teściowa a mojemu mężowi nie zabraniam jeżdżenia do rodziców i ogólnie to prawie codziennie tam jest bo pracuje niedaleko. Także częściej on się widuje z mamą niż ja ze swoją. Ogólnie chyba jestem dosyć wyrozumiała synowa i nie mam problemu z kontaktem z nią więc od tego też dużo zależy

Moja córka niestety od maleńkości tylko tata i tata. Mąż bardzo angażował się w jej wychowanie, karmił ja w nocy, nosił po pracy, no po prostu zwariował po jej narodzinach. Czasem było mi zwyczajnie przykro, bo dzieci koleżanek były mamusiowe na maksa, a tylko moje dziecko wpatrzone w tatę jak w obrazek. 

Córka ma dziś 30 lat. Przykro mi to mówić, ale przez lata nic się nie zmieniło i córka pozostała " córeczką tatusia" po dziś dzień. To jemu się wypłakiwała, gdy zostawił ją chłopak. To z nim przegadywala nieraz noce jako nastolatka...

To nie tak, że córka mnie nie kocha, bo kocha ogromnie. Spędzałysmy razem dużo czasu, jeździłysmy we 2 na tripy po górach, w sumie dalej jeździmy. Szalejmy razem na koncertach, mieszkamy na jednym osiedlu więc często się widzimy, razem gotujemy... Ale tę szczególną więź ma z ojcem. Nie potrzeba im słów.

Mój mąż potrafi nagle zadzwonić do Andzi bo " ma takie przeczucie" a tu się okazuje, że akurat coś jest u niej nie tak i potrzebuje z kimś porozmawiać. Jak córka dostała zapalenia otrzewnej to mąż autentycznie obudził się przerażony, że Andzi stało się coś złego... 5 minut później dzwonił zięć,że Andzia walczy o życie.

Długo byłam o to zazdrosna, zła, bo przecież to matka powinna być najważniejsza. Z czasem zrozumiałam, że córcia i mąż są po prostu tak podobno do siebie z charakteru, że łatwiej im zrozumieć się nawzajem. Choc czasem do tej pory wyrzucam sobie, że może byłam złą matką...?

11 godzin temu, Gość Gość napisał:

Choc czasem do tej pory wyrzucam sobie, że może byłam złą matką...

Tak się właśnie kończy dopuszczanie ojców do opieki od maleńkości. Przecież ty w ogóle nie masz więzi z córką...