Czasami czuje że jestem mitomanką a chwile później że sama wymyślam sobie problem.

Jak w temacie. Są wieczory – jak i ten, kiedy jestem pewna, że coś ze mną nie tak i inni ludzie też kłamią ale to co ja wyprawiam nie jest normalne. Później tłumacze to sobie, że doszukuje na sile w sobie czegoś. Moja sytauacja wygląda mniej więcej tak.: Jakaś znajoma, koleżanka, brat, rodzic pytają o cokwoiek. Jak mi minął dzień, co robiłam w święta, co dostałam. A ja przyłapuje się na tym że nigdy nie mówię prawdy. Nie wiem czemu. Opowiadam jakieś historie, próbuje zaciekawić rozmówcę, pokazać że nie jest w moim życiu nudna i nie jestem beznadziejna. Przychodzi mi to łatwo i mogę Z łatwością nakłamać tak, żeby ludzie myśleli że próbuje skłamać a tak na prawdę kłamie kłamiąc. Nie wiem czy coś z tego rozumiecie. Ale tak wyglada moje życie chyba już od liceum.