Próbuje Odejść

Puste serce, pusta dusza,

w głębi płomyk już wygasa,

ból psychiczny tego świata,

nikt nie widzi mej udręki.

Nie nadążam za tym światem,

jestem może zbytnio miękki,

to co widać czysta fikcja,

rzeczywistość mnie przytłacza.

Ta samotność w dużym tłumie,

ta bezradność na swe losy,

nawet nie potrafie płakać,

me uczucia chcą wygasać.

Czy pojutrze, dziś czy jutro

to jedynie klony wczoraj,

każdy dzień to dziś wczorajsze,

w kalendarzu cyfra swoja.

Wstanie, spanie, pracowanie,

czas stracony bezpowrotnie,

żyć w iluzji nie mam siły,

na co dalej to przedłużać?

Urodzeni by umierać,

jedni wcześniej drudzy później,

sens zrozumieć rzut ironii,

gdzie to wszystko by pozbierać.

Dla myślących w introspekcji,

łatwo wiedzieć po co tu jesteśmy,

płynąć rzeką doświadczenia zbierać z brzegu winorośli.

Każdy czas swój odliczony, wykorzysta po swojemu, a co widział i co zrobił, wszak zabierze wątpliwości.

Czy na skróty się opłaca? Szybciej, lepiej lub wygodniej, ból i radość musi istnieć by odróżniać te skrajności.

Odejdziecie gdy wybije odpowiednia ta godzina, może dziś a może jutro, koniec zbliża się z pewnością.

jakie prawdziwe

myśle że każdy ma swój czas

piękne i okropne w tym samym czasie

Co najgorsze, wiele osób czuje to samo