Czy uważacie, że mimo epidemii mamy szansę?

A mianowicie spotkaliśmy się kilka razy przez całą epidemią, a znamy się od końca lutego. Przyszła epidemia i mimo, że mieszkamy w Poznaniu, nie spotkaliśmy się ani razu. Żeby było jasne - mam już 30 lat, ona 28. No i kontaktujemy się co 3-4 dni. Najczęściej pisanie, chociaż zdarzają się telefony, rozmawiamy dość długo, nawet po godzinie. Zależy mi, ale cały czas nie mam pewności, na czym stoję. Rozmawiamy o wszystkim, ale jak wymieniamy wiadomości, do tak co 15-20 minut. Ale potrafimy rozmawiać od rana. Trochę męczące, to ja zawsze kończę rozmowy. Niby wszystko wygląda ok, ale szukam zdania kogoś z zewnątrz - do czego to dąży? Rozmowy zaczynamy różnie, raz ona raz ja. Tak, zależy mi, żeby z nią być.

A skąd ja mam wiedzieć

Jeżeli Ci zależy, a ona jest wolna, to jak najbardziej jest szansa na związek. Tylko się nie spiesz, powoli dąż do tego, by się zakochała. Nie mówię że masz czekac wieczność jakby co Ale pośpiech jest też złym doradcą :) Jeżeli nie spadniecie z ilością wiadomości, rozmów itd a po kwarantannie dodatkowo będziecie się widywać to coś może pyknąć :) Od czasu do czasu wysyłaj buźki, a po kwarantannie lekko dotknij niby "przypadkiem". Jak nie zwieje tylko się zaczerwieni albo będzie zakłopotana to można iść dalej w to :)

To na razie nie dazy do niczego. Tak jak wszyskie inne wirtualne znajomosci. Dopoki nie przeniesiesz tego na real to nie wiesz nigdy na czym stoisz. Moze byc tak , ze po prostu teraz w dobie izolacji taka akurat forma kontaktu idealnie pasuje. Ale nie musi pasowac w innych warunkach. Poniewaz teraz sytuacja jest i pozostanie patowa proponowalabym za duzo sobie nie wyobrazac. Los postawil Ci na drodze taka relacje. Po prostu ciagnij te znajomosc - o ile dasz rade - a co ma byc to sie okaze dopiero na realnym etapie.

 

A skąd ja mam wiedzieć

Mówili że jesteś facetem . Odniesiesz się do tego ?