...

Nie chcę żyć, nie mam po co. Jestem nic nie wartym śmieciem, gównem bez perspektyw i przyszłości. Nie mam nic i nigdy niczego mieć nie będę. Jestem nieudacznikiem, który nic nie potrafi i nikogo nie obchodzi. Nikogo nie mam, prócz rodziny, która doskonale wie, że jestem nikim i nie mam żadnych szans. Nigdy niczego nie osiągnę, bo niczego nie potrafię. Mam już dość tej męczarni, tego cierpienia, tej myśli, że jestem gównem bez perspektyw na normalną, spokojną przyszłość, na normalne życie i dobrą pracę. Nie mam żadnych szans na osiągnięcie czegokolwiek. Jestem nieudacznikiem. Gównem się urodziłam i gównem zdechnę. Nie chcę żyć, chcę się zabić. Żałuję, że gdy pierwszy raz spróbowałam skończyć to wszystko, nie zrobiłam kilku cięć więcej – nie musiałabym się teraz męczyć. Oddałabym wszystko za to, żeby umrzeć teraz, w tej chwili. Najgorszy jest ten strach, ale wierzę, że niedługo mi przejdzie i wreszcie będę mogła to wszystko skończyć. Nic nie odpisujcie, chciałam tylko to z siebie wyrzucić.

Potrafię uszanować takie decyzje, niemniej są lepsze sposoby na śmierć. Pamiętaj, że ktoś cię będzie musiał sprzątać.