Czy to na prawde moja wina, czy jestem az tak omotana?

Witam, w kolejnym i ostatnim wątku o mojej sytuacji z chłopakiem, odrazu powinnam wszystko w jednym zamiescic, ale bylo by to kilkunasto stronny wiersz ;p 

Otóż ma on problem z samym z sobą (Agresja, narkotyki, jakieś chore wkręty) i to tez wszystko sie na mnie odbija. On może robic co chce, ostatnio wychodził w nocy pare razy i wracal nad ranem praktycznie i to wedlug niego było w porządku. Złości sie i mnie wyzywa, gdy zrobie cos nie po jego mysli. A on wszystko moze robic co chce i ma wtedy gdzieś moje zdanie..  Teraz po raz kolejny zerwalismy, poniewaz pisal do mnie jakis chlopak, ktorego nie znam i go zablokowalam, zeby dał mi spokój, a mój obecny mi zrobił gehenne, ze go zdradzam, ze jestem taka siaka i owaka i ze nie chce byc ze mna. Jak ja z nim mieszkam i nigdzie praktycznie nie wychodze, nie mam kolezanek, bo jak on twierdził są to same lachony, wiec nawet nie mam komu się wyżalić.. Mija mu wszystko po jakims czasie, a teraz znowu jest tragedia.. Ja już nie mam siły. Ciężko mi bardzo z nim zerwać, przywiązałam się do niego bardzo mocno... Ale juz powoli ręce mi opadają. Czuje się wszystkiemu winna, że nie jestem idealną kobietą i że do niczego się nie nadaje.. A wy co o tym myślicie.. Co zrobić, żeby do niego dotarło to , że tak nie jest jak on myśli..

Ma dotrzeć nie do niego a do Ciebie w jakiej sytuacji jesteś. Myśl o sobie nie o pomocy czy zmianie jego, on sam musi tego chcieć. Uzależniłas się od niego, zacznij pracować nad sobą, swoim poczuciem wartości chyba że chcesz tak żyć ale co to za życie.