Kiedy przeglądam kolejne i kolejne firmy (głównie za granicą), które komercyjnie zajmują się tym co było moim hobby od dziecka to aż chce mi się płakać

Po pierwsze - dlaczego dopiero teraz, kiedy tyle dekad, większość mojego życia przeżyłem przepełniony żalem, smutkiem, stresem i poczuciem beznadziei, które aż zniszczyły mi zdrowie - dowiedziałem się, że istnieje zawód, którego wykonywanie dla mnie to jak miód na moje serce, umysł i ciało? Ile dekad mogłem żyć niebywale szczęśliwy, zarówno zawodowo, jak i psychicznie, być może mieć dzięki temu też udane relacje międzyludzkie, a to wszystko przepadło i nawet jeśli zajmę się tym i komuś w moim wieku jeszcze dadzą szansę, to już tylko na końcówkę pracy zawodowej, a nie na młodość i siłę wieku

A po drugie, choć jak widać ludzie mogą pracować w tym zawodzie, to pytanie czy dla mnie (ze względu na mój wiek) będzie to możliwe - (powinno być, zwłaszcza za granicą, gdzie nie mają chyba tak wąskich horyzontów myślowych jak w Polsce), ale jak  długa droga mnie czeka żeby podjąć taką pracę marzeń? Czy przyjmą mnie po prostu na przyuczenie, czy będę musiał zdobyć jakieś wykształcenie

Zdradzisz w końcu co to za hobby?

Jakie to hobby i jakim cudem ktoś tak opóźniony stanowił relacje międzyludzkie skoro tobie trzeba wbijać do głowy oczywistości co jest męczące dla otoczenia. Rozumiesz już w czym jest problem ? Problemem jest to że jesteś kulą u nogi już podpowiem z litości. 

Opieka nad takimi ludźmi jak ty jest finansowana z mops, a tobie się zachciewa coś w stylu lotu na księżyc. Ty jak zaczniesz dbać samodzielnie o higienę to będzie sukces, bo pisałeś że nie myjesz się przez dwa tygodnie. Wymagasz opieki osób trzecich i tyle, a nie z gòwna baty kręcić. 

Nie przesadzaj z ta koncowka kariery zawodowej, z nadchodzacymi emeryturami bedziesz musial pracowac do smierci.