Czy ktoś z was też tak bardzo wstydził się swojej osoby, że chował się przed ludźmi na przerwach w szkole?

Wspominałem czasy szkoły i studiów, co mógłbym wtedy zrobić lepiej, gdybym wiedział wtedy to co wiem obecnie i przypomniałem sobie jak się zachowywałem na co dzień w szkole i na studiach:

- na przerwach chowałem się zawsze w jakichś zakamarkach korytarzy z dala od ludzi, żeby nikt mnie nie widział i nie mógł mnie gnębić

- po szkole jak najszybciej wychodziłem ze szkoły, ale nie szedłem tą samą drogą co inni, tylko od razu w taką stronę, żeby nikt mnie nie znalazł i nie gnębił

- ale najgorsze było to, że tak wstydziłem się mojej osoby, tego kim jestem i jak niezdarnie wyglądam, jak niezdarnie się poruszam, że kiedy już musiałem iść korytarzem na przykład do klasy na lekcję, to przemykałem się w nadziei, że nikt mnie nie zauważy - wyskakiwałem z ukrycia w ostatniej chwili kiedy klasa wchodziła już do klasy, żeby nie stać z innymi przed klasą i pierwszy wychodziłem z klasy i szybko szedłem gdzieś się ukryć

- co najważniejsze - tak bardzo wstydząc się swojej osoby i iść po szkole nawet samemu, nie było szans żebym zaproponował jakiejś dziewczynie chodzenie ze mną

nie mialem tak, ale to brzmi jak tortury jakies, wspolczuje... Nigdy nie lubilem szkoly, bo trzeba bylo rano wczesnie wstawac

podobnie a te dzbany po kliku latach dzwonili jak jeszcze był stacjonarny bo spotkanie klasowe, tego się nie zapomina, ale lepiej sobie nie przypominać

Nie. Wprost przeciwnie. Lata szkolne kojarza mi sie z grą w siatke, kosza, żartami, śmiechem, szermierką, aerobikiem, rolkami. Potem też kolejne lata szkolne kojarzą mi się z łyżwami, nartami i z wystąpieniami publicznymi oraz rywalizacją. I książkami  z nauką języków i z różnymi kółkami, z duża iloscią ludzi, z różnymi podróżami