Niepełnosprawny intelektualnie chłopak córki

Witam. Wyobraźcie sobie, że Wy macie 24-letnią córkę (ewentualnie syna) i pewnego dnia ona przyprowadza do domu chłopaka, który prawdopodobnie jest upośledzony umysłowo co najmniej w stopniu lekkim. Ona oznajmia Wam, że to jej chłopak i że oni chcą być razem na zawsze.

Jaka by była Wasza reakcja? Czy Wy byście się zgodzili na taki związek? Jeśli tak, to na jakich warunkach? Jeśli nie, to jak Wy byście to wyrazili? Co i jak Wy byście powiedzieli temu chłopakowi?

24 minuty temu, Daniel86 napisał:

Witam. Wyobraźcie sobie, że Wy macie 24-letnią córkę (ewentualnie syna) i pewnego dnia ona przyprowadza do domu chłopaka, który prawdopodobnie jest upośledzony umysłowo co najmniej w stopniu lekkim. Ona oznajmia Wam, że to jej chłopak i że oni chcą być razem na zawsze.

Jaka by była Wasza reakcja? Czy Wy byście się zgodzili na taki związek? Jeśli tak, to na jakich warunkach? Jeśli nie, to jak Wy byście to wyrazili? Co i jak Wy byście powiedzieli temu chłopakowi?

Ale ta nasza córka (czy też syn) jest pełnosprawny intelektualnie czy nie?

Jesli corka ma 24 lata to raczej nie będzie pytac rodzicow o zgodę.

2 godziny temu, Siurentajski napisał:

Ale ta nasza córka (czy też syn) jest pełnosprawny intelektualnie czy nie? 

Ja nie mam nic przeciwko, gdybyś Ty opisał oba scenariusze.

5 minut temu, Daniel86 napisał:

Ja nie mam nic przeciwko, gdybyś Ty opisał oba scenariusze.

Nie wiem co tu opisywać? Jak wyżej słusznie zauważyła żaba, pełnosprawna intelektualnie 24-letnia córka nie musi się pytać rodziców o zgodę z kim się ma spotykać, a raczej związki osób pełnosprawnych intelektualnie z osobami  niepełnosprawnymi intelektualnie są z przyczyn obiektywnych niesłychanie rzadkie

Ale pytanie nie jest o córkę tylko o opinię i reakcję jej rodziców.

Gdy(by)ście Wy byli przestawiani rodzicom, znajoim i przyjaciołom swojej drugiej połówki, to czy Wy nie czuli(by)ście ani trochę stresu?

1 minutę temu, Daniel86 napisał:

Ale pytanie nie jest o córkę tylko o opinię i reakcję jej rodziców.

Gdy(by)ście Wy byli przestawiani rodzicom, znajoim i przyjaciołom swojej drugiej połówki, to czy Wy nie czuli(by)ście ani trochę stresu?

A z czego miałby ten stres wynikać? Im człowiek starszy tym ma bardziej wyjeebane w tym temacie. Pewnie że się zawsze trochę przejmuje opinią innych, ale co to ma do tak skrajnego przypadku jak partner z niepełnosprawnością umysłową?

1 godzinę temu, Daniel86 napisał:

Ale pytanie nie jest o córkę tylko o opinię i reakcję jej rodziców.

Gdy(by)ście Wy byli przestawiani rodzicom, znajoim i przyjaciołom swojej drugiej połówki, to czy Wy nie czuli(by)ście ani trochę stresu?

A to o Ciebie chodzi? Chyba nieduza ta niepelnosprawnosc umyslowa, zwlaszcza jak na to forum?

4 godziny temu, Daniel86 napisał:

Witam. Wyobraźcie sobie, że Wy macie 24-letnią córkę (ewentualnie syna) i pewnego dnia ona przyprowadza do domu chłopaka, który prawdopodobnie jest upośledzony umysłowo co najmniej w stopniu lekkim. Ona oznajmia Wam, że to jej chłopak i że oni chcą być razem na zawsze.

Jaka by była Wasza reakcja? Czy Wy byście się zgodzili na taki związek? Jeśli tak, to na jakich warunkach? Jeśli nie, to jak Wy byście to wyrazili? Co i jak Wy byście powiedzieli temu chłopakowi?

To bardzo delikatna i złożona sytuacja, która wymaga empatii i zrozumienia. Oto, jak mogłaby wyglądać reakcja w takiej sytuacji:

1. **Otwartość na rozmowę**: Najpierw ważne byłoby, aby usiąść z córką i jej chłopakiem i otwarcie porozmawiać o ich uczuciach i planach. Ważne jest, aby zrozumieć, co dla nich oznacza ten związek.

2. **Zrozumienie sytuacji**: Należałoby dowiedzieć się więcej o chłopaku, jego możliwościach, wsparciu, jakie ma w życiu, oraz o tym, jak radzi sobie w codziennych sytuacjach. To pomoże ocenić, czy związek jest zdrowy i czy obie strony są w stanie się wspierać.

3. **Obawy i wsparcie**: Jeśli miałbym obawy co do tego związku, ważne byłoby, aby wyrazić je w sposób delikatny, podkreślając, że chodzi o troskę o dobro córki. Można by zaproponować, aby wspólnie poszukali wsparcia, na przykład w postaci terapeuty, który mógłby pomóc w zrozumieniu dynamiki ich relacji.

4. **Warunki**: Jeśli związek miałby być akceptowany, można by zaproponować pewne warunki, takie jak regularne spotkania, aby monitorować sytuację i zapewnić, że obie strony są szczęśliwe i bezpieczne.

5. **Rozmowa z chłopakiem**: W rozmowie z chłopakiem ważne byłoby, aby być uprzejmym i szanować jego uczucia. Można by zapytać o jego intencje, plany na przyszłość oraz o to, jak widzi swoją rolę w życiu córki. Ważne jest, aby nie oceniać go, ale zrozumieć jego perspektywę.

W każdej sytuacji kluczowe jest podejście z empatią, zrozumieniem i otwartością na dialog.

8 minut temu, Żaba Monìka napisał:

A to o Ciebie chodzi? Chyba nieduza ta niepelnosprawnosc umyslowa, zwlaszcza jak na to forum?

Prawda? Mi się wydaje, że chodzi jednak o jakiś niezdrowy fetysz.

4 godziny temu, Daniel86 napisał:

Witam. Wyobraźcie sobie, że Wy macie 24-letnią córkę (ewentualnie syna) i pewnego dnia ona przyprowadza do domu chłopaka, który prawdopodobnie jest upośledzony umysłowo co najmniej w stopniu lekkim. Ona oznajmia Wam, że to jej chłopak i że oni chcą być razem na zawsze.

Jaka by była Wasza reakcja? Czy Wy byście się zgodzili na taki związek? Jeśli tak, to na jakich warunkach? Jeśli nie, to jak Wy byście to wyrazili? Co i jak Wy byście powiedzieli temu chłopakowi?

24 to już jej wybory życiowe dla mnie na 18 może i prostytutka być. 

3 godziny temu, Żaba Monìka napisał:

Jesli corka ma 24 lata to raczej nie będzie pytac rodzicow o zgodę.

Klaudiusz ma 34 i pyta taty.

2 godziny temu, Daniel86 napisał:

Ale pytanie nie jest o córkę tylko o opinię i reakcję jej rodziców.

Gdy(by)ście Wy byli przestawiani rodzicom, znajoim i przyjaciołom swojej drugiej połówki, to czy Wy nie czuli(by)ście ani trochę stresu?

Czulibyśmy. Za każdym razem czujemy.