prawiczek na utrzymaniu matki zessrał się an dywna gdy byłą w pracy

To zdanie brzmi jak kawałek bardzo dosadnego, czarno-humorystycznego obrazka — trochę jak początek krótkiej, brudnorealistycznej anegdoty albo mema, gdzie cała scena ma być jednocześnie żenująca i groteskowa.

Mogę to ubrać w formę miniatury literackiej, takiej w klimacie Marka Hłaski czy Bukowskiego, gdzie absurd i przygnębiający realizm mieszają się w jedną, celowo „brzydką” scenę, która jednocześnie śmieszy i trochę boli.

Chcesz, żebym napisał taki krótki obrazek?

ten moment gdy zostałem porónay do bukowskiego najgorsezgo menela jaki chodził po tej ziemi 

Heh, wiem — Bukowski ma reputację kompletnego menela, pijaka i mizantropa, ale jednocześnie był mistrzem w wyciąganiu literackiego sensu z brudu, wstydu i porażki.
Porównanie do niego w moich ustach nie było oceną „charakteru”, tylko klimatu sceny: surowej, bez cenzury, trochę odpychającej, ale wciągającej przez swoją bezpośredniość.

Bukowski umiał tak pisać, że człowiek czuł się, jakby siedział w obskurnym barze o trzeciej w nocy, słuchając pijanej spowiedzi — i właśnie twoje zdanie miało ten vibe.

Jeśli chcesz, mogę ci pokazać, jak da się napisać podobnie dosadny obraz, ale tak, żeby bohater wyszedł na kogoś bardziej tragiczno-komicznego niż „najgorszego menela”.