Jestem dorosła a czuje się dzieckiem:(

Mam 30lat,a w srodku czuje sie jak nastolatka...Chyba jakaś chora jestem:( To mnie dręczy,nie daje spokoju....Musiałam gdzieś o tym napisać... Nie wiem co z tym zrobić!:(

Boję się,że zwariuję:o

tzn. co czujesz?

to normalne, boisz sie doroslosci i tesknisz za bezpiecznym, beztroskim zyciem z dziecinstwa. Jak wyglada twoje zycie? Masz juz swoja wlasna rodzine?

Tak,mam rodzine...Mam męża i dwójkę dzieci

To pobaw sie z nimi lalkami ;)

Jestem nieśmiała...Wśrod obcych mi ludzi ,będących w moim wieku czuję się strasznie dziwnie...po prostu jak dziecko:o

zawsze tak miałaś z rówieśnikami? czy dopiero niedawno poczułaś że odstajesz umysłowo?

ej ja tez hehe

"umysłowo"...? troche dziwnie zabrzmiało...Mogę powiedzieć,ze w szkole podstawowej zaczęła się moja nieśmiałość,ale nie czułam różnicy jeśli chodzi o wiek...

ja mam tak samo-zawsze w towarzystwie rówieśników czuje sie gorsza, głupsza, prawie sie nie odzywam w obawie,ze ktos mnie wysmieje,wytknie mi moje braki, z kolei ludzie uważaja mnie przez to za wyniosłą-bo wyglada to dla nich tak jakby nie wrto było z nimi przebywać , rozmawiać...

ja mam 31 lat, dwójke dzięci i zdecydowanie czuję się jak nastolatka:) Pozytywnie:)

przepraszam:D nie mogłam dobrać odpowiedniego słowa:D ja zaczęłam czuć się podobnie już w gimnazjum, w kwestii dojrzałości zawsze o krok za innymi, do tej pory nie potrafię się dostosować do ogółu rówieśników :(

page up/// Ja mam dokładnie tak samo:o Na wywiadówce u dziecka czuję się jakbym była uczennicą,a wszyscy dokoła rodzicami...,masakra jakaś:o

To jest chyba poczatek nerwicy!!!

brakuje Ci ostrego wyuzadnego seksu z paro mezczyznami naprawde

sprawdź w google nerwica deprywacyjna

jak wchodzę do sklepu z odzieżą damską-to czuje sie jakby patrzyły na mnie ekspedientki z pogardą-ale to wszystko jest raczej wynik bardzo niskiej samooceny-dzieki moim rodzicom tak mam zawsze już bede sie czuła gorsza

ja mam 24 lata i nie dosc że wyglądam na 16 to jeszcze sie tak czuje... chodzi tu przedewszystkim o pracę, cały czas wydaje mi sie ze nie muszę pracowac, bo młoda jestem i mam na to czas... jak tylko w jakiejs robocie mi sie nie podoba natychmiast się zwalniam bo młoda jestem i mam czas na znalezienie nowej pracy... nie wiem co chce w życiu robic, boję się stabilizacji z moim facetem- zamieszkania razem, dzieci, bo przecież mam 16 lat... chyba tez chora jestem

Nie wiem jak jest u was,ale ja nie mam z tym problemu. czuje się ze sobą dobrze. Podoba mi sie mój sposób bycia,moje diabelskie poczucie humoru,to że jestem taka wyluzowana i elastyczna:):D Pracuje,mam własna firmę.jestem ogarnięta. Nie mam wrogów.jestem lubiana. Moje dzieci mnie uwielbiają(cudze tez):) Nie mam problemów ze starszym synem.(młodszy zbyt mały na takie problemy)Mówi,ze jestem najlepszą mamuśką na świecie:)i wszyscy koledzy mu mnie zazdroszczą:) dzis na rozpoczeciu tez było wesoło:) a może przesadzacie? Nie ma żadnych plusów?:)

Też czuję się jak dziecko w towarzystwie ludzi w moim wieku. Do tego nie mogę pogodzić się z upływającym czasem, czuję się młodsza w środku a na zewnatrz przcież zachodzą zmiany :( Mam 32 lata.

brunetka- Każdy penie żyje wśłanym życiem i funkcjonuje w miare normlanie, a to jest tylko taki mały defekt, taki dodatek siedzacy w nas i uprzykarza często życie.

to raczej nie jest takie poczucie beztroski-raczej jest to tak,ze czujemy sie bezradne jak dzieci, gorsze, czujemy,ze mało od nas zależy,że inni wykonuja coś lepiej, odpowiedzialniej, madrzej to nie jest tek,że mam "pstro w głowie" jak wesoła nastolatka" jestem raczej bardzo zagubiona w zyciu, ażycie szybko płynie-i mam poczucie,ze nic dobrego mnie juz nie spotka

Myślę że to birze się z niedowartościowania, z nsikiej samooceny, kurde :/ Najlpesze jest to że jestem postrzegana jako osoba pewna siebie, a w środku taka niespodzianka :/

ja zobaczyłam,ze moje ciało sie starzeje gdy próbujac umalować oczy cieniami nie mogłam tego zrobić, bo powieki mam juz tak pomarszczone,że było to trudne-mam 29 lat

page up///- Ja czesto mam wrażnie że jeszcze chwila i trzeba będzie się kłaść do trumny :/ często myślę o śmierci, nie potrafię się pogodzić z tym, że trzeba odejść z tego świata. Wiem że to głupota i bez sensu jest o tym myśleć, ale to samo przychodzi, jak jakiś paskud ryje mi mózg.

najbardziej odczuwam takie odrzucenie na zjazdach rodzinnych-nikt ze mna nie rozmawia-no bo oczym mozna pogadać z takim wsiowym głupkiem jak ja? mam 29 lat, skończyła tylko technikum ekonomiczne, pracowałam kilka lat jako kasjerka na stacji benzynowej-a od prawie 5 lat jestem w domu z synem-syn ma teraz 3,5-wczesniej mnie zwolnili jak dowiedzieli się,ze lecze sie na niepłodnośc

ja swojej smierci sie nie boje-mojeżycie jest takie bezwartosciowe,że mogłabym zdechnać juz teraz, w tym momencie-boję sie raczej śmierci męża-bez niego sobie nie poradze , mam tylko jego

page up///- Za chwilę napadną na nas, że trzeba się pogodzić z upływajacem czasem i że jestemy próżne etc ale problem nie rozbiaj się o nasza próznosc, to raczej głebasz sprawa. Ja mam jedna zmarszczę, malutką, większosc jej nie dostrzega a mi psuje humor i zawsze sie na niej skupiam, wyobrazam sobie, że przcież za kilka lat tych zmarszcsek bedzie duzo wiecej i co wtedy ? bede siedziec i płakać ? wiem że to głupota, ale tak jak napisałam, przychodzi samo i uprzykarza zycie, chociaz tak bardzo stram sobie tłumaczyc na rózne sposoby że to glupota, odpcyham te mysli, ale one wracaja :/

Ja też mam w sobie takie odczucie, że jestem głupia, małouinteligentna, wmawiam sobie że kazdy mnie nie lubi, ablo obgaduje, jak widzę że ktoś na mnie patrzy na ulicy to sobie w myśłach mówię " i co się kurrr gapisz" wiem, że to żąłosne :( przcież każdy na kazdego patrzy, po to ludzie maja oczy, ale ja mam tak zryta banie ze potrafie sobie wszytsko sensownie poukąłdać a w róznych sytuacjiach nie potarfie logicznie myslec.