Mam 25 lat i zachorowałem na ślepotę barw:(

Kurwa jakie to jest smutne...tyle lat studiów i nie mogę wykonywac swojego zawodu, bo nie odróżniam kolorów. Jestem młodym, przystojnym facetem, ale teraz to nie ma już zadnego znaczenia - mam sparaliżowanu nerw odpowiadający za postrzeganie kolorów. I potrafię widzieć jedynie odcienie szarości:(Przez chorobę załamałem się psychicznie, nie potrafię wziąć się w garść. Najęchętniej zapadłbym w śpączkę - chociaż sny mam kolorowe. Chcę się zabić, ale jestem tchórzem i boje się śmierci:(

Współczuję. A nie da się tego w żaden sposób wyleczyć?

jak zachorowałęs?

wspólczuje, ale niektorzy maja gorzej

ale pomyśl logicznie ,jak będziesz się rozczulać latami to będzie Ci gorzej,to nie opłaca się,ludzie czasem muszą się przekwalifikować ,nie masz wyjścia ,jesteś młody wszystko jeszcze może być ok

No łatwo mówić - studiowałem lotnictwo. Nie mogę by już pilotem ze swoją ślepotą, uwielbiam rysować - teraz nawet to już mi nie daje radości. Wstaje rano i wszystko wokół mnie jest szare- jak w jakimś czarno białym niemym filmie. Mam już tego dosyć, niepotrafię znieść myśli, że tak juz będzie do końca życia.

a tego się nie leczy?

Niestety jest to nieuleczlnae, nawet nie są znane żadne metody leczenia:(

To ja mam podobnie tylko że ze słuchem mam zatkane uszy od prawie roku i słyszę w 50 procentach. Jddynie operacja nosa daje mi nadzieję na odetkanie. Yy masz chyba gorzej :/

No ale Ty masz jakieś szanse na wyleczenie, i na poprawę sluchu, chociażby poprzez aparat słuchowy. A ja? Dla mnie nie ma żadnej nadziei - każdy zakątek, każde miasto i kraj - wszystko wygląda identycznie - jest szaro szare :( To okropne, czasami patrzę się na ludzi i sobie myślę: że nawet nie zdają sobie sprawy jakimi są szczęściarzami, że mogą oglądać świat w pełnych barwach:(

lepsze to niż np brak ręki albo nogi

To straszne co piszesz

"lepsze to niż np brak ręki albo nogi " Rozumiem że nie masz owej ręki albo nogi że wysnuwasz takie śmiałe stwierdzenie?

na pewno to lepsze niż nie widzieć niczego. widzieć tylko czarny i sie potykać o wszystko... ale wiem że to marne pocieszenie,że niewidomi już by woleli być na twoim miejscu.. powiem Ci że ja doceniam bardzo to,że moge widzieć różne kolory...tak jestem szczęściarą...akurat ostatnio mysle o tym często i masz ci los,trafia sie taki temat współczuje Ci bardzo... kompletnie nie wiem co napisać,bo to i tak Ci nie pomoże przecież,nie sprawi że zaczniesz normalnie widzieć trzymaj się a swoją drogą to mega dziwne że tak nagle na to zachorowałeś,dlaczego? to zazwyczaj wrodzona wada genetyczna,nikt nie traci nagle możliwości widzenia kolorów w wieku 25 lat..

wpisuję w google i widzę różne metody leczenia tego, no ale nie znam się, może są w Polsce słabo dostępne trzymaj się:(

ale nie mysl o śmierci,jest wiele roznych dziedzin życia,dla których i tak warto żyć...a nuż niedługo ktoś coś wymyśli właśnie na ślepote barw?

Włąśnie lekarze u których byłem, nie wiedzą skąd mi się ta choroba wzięła. Więdzą jedynie, że mam uszkodzony nerw, który odpowiada za postrzeganie kolorów. Na początku - nosiłem korygujące szkła kontaktowe, które rzeczywiście trochę pomagały w zmianie kontastu barw, ale teraz choroba jest w takim stanie że widze jedynie odcienie szarości, w dodatku oczy mam wrażliwe na światło, tak że nie jestem w stanie czasami wychodzić z domu. A tak kocham słońce i przyrodę :( Chociaż jakie to ma znaczenie, skoro wszystko jest szaro-szare? brokeninside87 dziś - choroba jest nieuleczalna, jest często mylona z daltoznizmem. Korygować ślepotę barw można jedynie za pomoca specjalnych szkieł lub okularów.

Pamiętaj na przejściu dla pieszych by przechodzić gdy pali się dolne światełko

szkoda Cię, widać, żeś taki fajny wrażliwy chłopak z duszą artysty:( ja bym szukała różnych okulistów, opierasz się na jednej diagnozie? przytulam Cię

Aż z radości ruszę skórą :-)

brokeninside87 dziś Tak byłem u wielu okulistów i neurologów - i niestety nic sie nie da z tym zrobić, trzeba nauczyć się z tym żyć. Niestety u mnie występuje całkowita niezdolność do rozpoznawania barw:( Przepraszam że się tak użalam, ale dobijające jest to że, musiałem zrezygnować z ukochanych studiów i marzeń (lotnictwo). Teraz jestem bezrobotny, nie chcę zdziadzieć - wiem że muszę się wziąć w garść i zacząć szukać pracy, bo oszalaję.

Ślepy dziś ten post nie jest mój

wiem, że nie jest Twój:) podszywy nie mają klasy ani taktu:( może z czasem zmienisz do tego nastawienie:( nie smutaj:(

ja mam zaburzenie osobowości, które sprawia, że mam złamaną duszę, porąbaną chorą rodzinę i problemy z trawieniem jeśli Cię to pocieszy

autorze, nie poddawaj się może znajdziesz jakichś dobrych lekarzy którzy coś na to poradzą, medycyna się rozwija, nie załamuj się życze Ci dużo zdrowia i powodzenia

brokeninside87 dziś No ale zaburzenie osobowości, to i tak nie jest zburzenie widzenia:( Normalnie czuje sie jak jakiś wampir. W dodatku jest bezużyteczny, bo teraz ciężko mi znaleźć jakąś pracę. Ale fajnie mi się z Tobą rozmawia :)

ostatnio dowiedziałam się, że medycyna radzi sobie naprawdę w takich rzeczach, o których normalnie człowiek myśli, że z człowieka zostaje wrak. takie przypadki w rodzinie osobiste, ale naprawdę to wspaniałe, że radzimy sobie z coraz gorszymi choróbskami.

przeciez to prowo imbecyle, troche bardziej ambitne niz zwykle, ale prowo

nie jesteś bezużyteczny! jak masz duszę artysty, jesteś kreatywny to na pewno coś wymyślisz:) wiesz, zaburzenie osobowości to też zaburzenie widzenia.... widzenia uczuć, emocji, relacji..... no ale nie będziemy się licytować, kto ma gorzej:D

brokeninside87 dziś No wlasnie najgorsze jest to, ze boję się, że zapomne jak wygląda świat, że wszystko będzie jak w czarno-białym filmie. Dlatego tak bardzo lubie spać, bo 1. nie myśle o tym i po 2. sny mam kolorowe