Ewelina1995

Nie mam już siły. Byłam u neurologa już dzieckiem,ale nic nie stwierdził. Dziecko cały czas jak się zdenerwuje uderza nagle głową o podłoge,o inne osoby jak jest na rękach,w dodatku chce tylko do mamy i dziadka. Na ojca reaguje agresją. Wygina się płacze,i uderza całym ciałem,że ciężko go utrzymać. Jego ojciec nic mu nie zrobił. Jest wspaniałym ojcem i cierpliwości ma więcej odemnie. Uderza głową specjalnie i to tak mocno,że aż słychać z góry na dół. Już nie wiemy co robić. Boimy się z nim być,że coś sobie zrobi. Najgorzej ja,bo że mną teraz będzie po świetach cały czas,a teraz takie zachowania są coraz częstsze.

Biorę już 3 tabletki od psychiatry,staram się,ale nie daje już rady jestem zmęczona,nie mam sił do niego. Ja przy sprzątaniu jak teściowa przyjechała,to odpoczywałam dosłownie sprzątając całą górę. Potrafię się cieszyć kiedy jestem sama,albo przyjeżdża mąż i sie zajmuje małym ciesz się że w końcu mam wolne ręce i mam ochotę wręcz tańczyć na ulicy. Chodzę też do psychoterapeuty. Nie wiem co mogę zrobić zwłaszcza,że nie mam nawet kiedy zająć się sobą nie licząc terapii,nie mogę nawet się napić ciepłej kawy, herbaty. Nie ogarniam już tego. Przystawianie do karmienia,to dla mnie sposób na odpoczynek,ciszę dlatego od zawsze tak robię,bo nie mam sił go nosić on jest taki ciężki,że też wysiadam.

Przystawiam go do karmienia,noszę na rękach,albo poprostu zostawiam w bezpiecznym miejscu,bo już nie mam sił ani psychicznie ani fizycznie. Dzwoniłam do takiej przychodni,gdzie głównie jest rehabilitacja dzieci,ale przyjmuję tam prywatnie neurolog dziecięca z dobrymi opiniami,ale co dziwne oni nie przyjmują dzieci z zewnątrz mimo,że prywatnie,ale pani powiedziała po opisaniu objawów,że szkoda chodzić od lekarza do lekarza,bo to i tak nie pomoże, tylko trzeba od lekarza rodzinnego skierowanie do szpitala do dużego miasta i żeby tam poobserwować wie ktoś ile trwa taka diagnostyka w szpitalu ? Przeraża mnie to. Nie wiem czy jest chory,ja też przyznaje,że jestem nieporadna,nie umie sobie z nim poradzić,kiedy tłumacze nie reaguje,kiedy zaczynam się złościć to się cieszy wtedy i jeszcze bardziej łobuzuje. Potrzebuje ciągłej uwagi złości się kiedy biorę telefon nawet z jego ojcem żeby on go zobaczył pogadał,albo cokolwiek chce sprawdzić. Cały czas chce łobuzować.

Na On od początku nie śpi w dzień,teraz do tego wszystkiego doszło rzucanie się na podłogę,sztywnieje że złości i chce bić głową o podłogę. Moja psycholog wczoraj poradziła mi żeby iść do neurologa i dziś będę dzwonić ustalić wizytę. Nie wiem czy ma ADHD czy nie. Tak mi zasugerowała jeszcze inna terapeutka żeby obserwować,bo może mieć i jak się nie uspokoi,to później trzeba diagnozować. Z tego co czytam objawy pasują do mojego syna, ale w internecie jest mało historii, gdzie matka opisują swoje zdiagnozowane dzieci jak się zachowywały w okresie niemowlęcym. Ostatnio cieszyłam się,że moja teściowa przyjechała więc naprawdę już jest że mną źle,a teściowa też się zdziwiła,że on aż taki niegrzeczny,a też lubi dzieci,cieszy się wnukami. Nie wiem już co myśleć. Sama tracę cierpliwość i coraz częściej myślę,że z tym dzieckiem jest coś nie tak.

Czy macie jakieś doświadczenia? Jak zachowywało się wasze zdiagnozowane dziecko z ADHD jako niemowlę ? Wiem,że ADHD nie diagnozuje się dopiero w wieku 5-6 lat,ale już wcześniej na pewno dziecko inaczej się zachowuje.

Miałam w ciąży podobnie kiedy patrzyłam jak moje ciało się zmienia,czułam się strasznie gruba. Po porodzie było tylko gorzej. Z dzieckiem cale życie to jeden wielki obowiązek. Biorę leki już drugi raz podwyższona dawka, kolejnym razem będzie zmiana leku jak nie pomoże. Ty spróbuj iść na terapie żebyś nie doszła do takiego stanu jak ja,bo leki,to nie jest najlepsze rozwiązanie,ale w moim przypadku to ostateczność.

Miałam zasiłek dla bezrobotnych od września i został mi on przedłużony jako,że urodziłam dziecko do września. Moje dziecko ma 10 miesięcy. Jak skończy mi się zasiłek będzie miał dokładnie rok i 9 miesięcy.

Nie wrócę do pracy,bo nie mam pracy. Mam zasiłek jeszcze do września. U mnie w mieście o pracę dla kobiet bardzo ciężko każdy szuka i nie może znaleźć. Do żłobka i zabranie się za poszukiwanie pracy zabiorę się dopiero we wrześniu,bo mój syn i tak dużo na piersi i szansę na pracę marne mam.

Chciałabym żeby się bawił zabawkami jak jeszcze niedawno miał czas,że się bawił w kojcu. Teraz nic go nie interesuje dłużej niż 5 minut i mówię tu o nowych rzeczach. Nikt u mnie w domu nie ma do niego siły i cierpliwości. Mi pomagają jedynie troche te leki w takim sensie,że jestem wyciszona,ale ostatnio też zaczynam wariować i przyspieszyłam wizytę u psychiatry,bo nie wiem już co robić. Do tego moja psychoterapeutka uważa,że mojemu synowi coś jest,bo jej dzieci w w jego wieku spały całą noc. Na różnych forach też czytam,że dzieci śpią i nie budzą się tak często. Do tego mój syn często nie ma drzemek,a jak już to tylko jedna i krótko. Ostatnio nic nie spał mimo,że pojadł,był przebrany i woziłam go w wózku na spacerze. Byłam z nim u lekarza i tylko stwierdził,że zęby mu idą,co w sumie wiem. On cały dzień prawie marudzi płacze. Jedyne co go cieszy,to szarpanie mnie za włosy,gryzienie,zabieranie i branie do ust rzeczy,których nie może. Nic nie mogę zostawić,już kilka rzeczy mi zepsuł mimo,że cały czas go pilnuje,to chwilą i już coś weźmie.

U mnie też były strupy i ropa. Długo schodzi niestety

Zostałam oblana 3 miesiące temu wodą z czajnika elektrycznego(plecy). Nadal mam białe plamy. Lekarz sądowy twierdzi,że to nie blizny, tylko przebarwienia po poparzeniu i niby zniknie. Tylko pytanie kiedy? Niby to tylko plecy,ale chciałabym pójść na masaż,a nie chce z takimi śladami. Ktoś wie kiedy te ślady mniej więcej znikną?

Z mojego doświadczenia co ja przeżyłam,to fatalnie. Cały czas zmęczona,cały czas mam wrażenie,że nic nie zrobiłam,mnóstwo obowiązków,od kąt mały się urodził nie przespałam ani jednej nocy,nie można go zostawić na chwilę,bo płacze. Jak jesteśmy razem w kojcu np. gryzie mnie,szarpie za włosy, jak go puszczę wszystko rozwala,patrzy tylko co tu zepsuć. Moim największym marzeniem jest zamknąć się w pokoju i odpocząć od niego.

Mi się udało. W szpitalu był karmiony głównie butelką,później przyjechała do domu położna i mi pomogła, jeszcze w ostatni dzień pobytu w szpitalu była osobą, która umiała pomóc,bo inne,to bardzo boleśnie ściskały jakoś pierś,a ta jedna mnie nauczyła karmić. Ogólnie dziecko i ty musicie się tego nauczyć,a czasem to wymaga cierpliwości,jest ból,poranione brodawki,ale później sam zacznie chwytać i będzie dobrze. Jedzenie zawsze przy sobie,nie trzeba w nocy iść do kuchni i robić mleka. Na pewno fajnie jest skorzystać z pomocy doradcy laktacyjnej( sama miałam tak zrobić,ale pomogła mi położna). Przez długi czas moje dziecko było i na piersi,a jak wychodziłam,to butelką. To było w sumie fajne rozwiązanie. A teraz tylko z piersi mleko,butelkę do mleka z mlekiem odrzuca. Jedynie wodę mu daje w kubkach,które kiedyś były niekapkami,ale pogryzł trochę.

Mi się zdarzyło już byłam po połogu chyba wtedy i zawsze wieczorem trochę popuszczałam jak szłam do toalety,ale nie jakoś bardzo dużo i po jakimś czasie u mnie to minęło,choć też się bałam i miałam iść z tym do lekarza,ale przy dziecku ciężko było się wyrwać i jakoś o tym zapomniałam,bo to w sumie kilka razy się zdarzyło.

Chciałam jakiś zamówić,ale patrzę,że są zwykle,ale i bardziej "wypasione"np.w kształcie prawdziwej toalety,grające,jakieś z innymi udziwnieniami, interaktywne i się zastanawiam. Jakie wy macie i,który lepiej się sprawdzi?