Błagam o Wasze wsparcie i radę...

Witajcie, Tak czytam i czytam, tak jak wiele z Was denerwuję się, czy "jestem" czy "nie jestem". Jestem młodą mężatką, niedawno podjęliśmy decyzję o dziecku i nie mogliśmy się doczekać wyniku naszych starań. Mam wrażenie, że jestem w ciąży, ale na pewność jeszcze za wcześnie. I nie wiem, Dziewczyny, co się ze mną dzieje. Jestem maksymalnie nerwowa i bez przerwy rozdrażniona. Mój mąż czuje się z tym strasznie. Mówi, że ma dość ustępowania mi i schodzenia mi z drogi, a ja czuję się skrzywdzona takimi stwierdzeniami. Jestem, z natury, osobą raczej porywczą - to fakt, lecz przed @ było gorzej, no i teraz, mimo iż do okresu jeszcze 12 dni, nerwy mnie rozpierają, wszystko drażni, o wszystko się czepiam. Czuję się trochę tak, jakbym straciła szacunek do męża; wszystko mnie w nim denerwuje, choć tak wiele razy potrafiłam jego niezwykłe poświęcenie, troskę o mnie. Widzę, jak bardzo mnie kocha, a ja chwilami zastanawiam się, jak kobieta, która kocha męża, może się tak zachowywać i tak czuć? Gdybyśmy nie byli małżeństwem, odeszłabym w tej chwili. Potwornie się boję przyszłości, boję się, że to nie jest chwilowe, że coś się między nami stało. On, w moim mniemaniu, czepia się każdego mojego słowa, tonu głosu, czy gestu, o wszystkim tym chce rozprawiać i tłumaczyć moimi czy własnymi problemami psychologicznymi. A ja mam tego dość, mam ochotę uciec od niego. Do wczoraj wspólnie czekaliśmy na objawy ciąży, dziś jestem przerażona, że mogę w niej być. Chce mi się płakać, nie wiem, co robić- mam wrażenie wpakowania się tym ślubem i ewentualnie dzieckiem w kompletne życiowe bagno. Błagam, co robić, jak się opanować? Jeśli to ciąża to dopiero jakiś 3 tydzień (licząc od 1 dnia cyklu); lekkie mdłości, uczucie rozpierania jamy brzusznej i podbrzusza, dziwne kłucia w dole brzucha, trochę pobolewania jajników (jak na owulację, z tym że wtedy raczej jeden niż obydwa), temp. w pochwie 37,7, śliny co niemiara, siusiu dość często, lecz to raczej za wsześnie na ucisk pęcherza, no i bolące sutki (choć ostatnio bolały dużo bardziej i były bardziej obrzmiałe, teraz prawie wcale). No i to, co na wstępie - NERWY, NERWY, NERWY... (po części pewnie spowodowane tym czekaniem...)Może nudzę, ale naprawdę jest mi bardzo źle i bardzo Was potrzebuję.

Myślę, że te objawy wskazują na ciążę Ja jestem w piątym tygodniu i mam nabrzmiały brzuszek i już od dawna biegam siusiu :) Uspokój się bo nnie ma się co denerwować. Nerwy szkodzą dzidzi przede wszystkim i jak widzę Twojemu małżeństwu... Wycisz się troszkę i poczekaj cierpliwie do dnia spodziewanej miesiączki. Jeśli się nie pojawi to zrób test i wszystko będzie jasne. Możesz spróbować z testem wcześniej ale może wyjść negatywny alboe pokaże się słaba druga kreska. Poczekaj kilka dni :) :) :) Będzie dobrze.

Dziękuję Mandzia, nie umiem robić kwiatków, ale chociaż :) dla Ciebie

Bez [rzesady mandzia - nerwowosc i opisane objawy wcale nie musza wskazywac na ciaze - zwlaszcza, ze to byloby okolo 1 tygodnia po zaplodnieniu - wtedy nie ma jednoznacznych objawow... Wiele kobiet, ktore za bardzo stara sie o dziecko, koncentruje cale swoje zycie wokol tego, co cykl obserwuje u siebie \"ewidentne\" objawy ciazy... tyle, ze pozniej przychodzi rozczarowanie - radze poczytajcie sobie forum mamo-tato i dzial \"starania\" - tam setki takich historii... Yapi - pozytywne nastawienie do zycia, odstresowanie sie to polowa sukcesu w staraniach o Fasolke - staraj sie wiec znalezc sobie zajecie, ktore da Ci duzo frajdy i zajmie Ci czas (i mysli!), a na pewno latwiej bedzie Ci zyc z mezem i starac sie o Maluszka

przestańcie z tymi fasolkami, to warzywo jakieś czy co? Nie można powiedzieć dziecko?????????

Dziękuję za kolejną cenną radę :) Do objawów zapomniałam dopisać biały śluz, przezroczysty i rzadki również, głupio to pisać, ale bielizna aż wilgotna... Widzicie, to byłaby moja druga ciąża (mam 9-letniego syna), więc mniej więcej wiem, jak powinnam się czuć i kiedy. Mniej więcej, bo w ciąży z synem nie miałam żadnych objawów, a @ zatrzymała mi się późno, więc wiele rzeczy mi umknęło (o ciąży dowiedziałam się dopiero w 10 tyg.). Mówicie: "odstresuj się". Pytam: "jak?", skoro cały czas mam kontakt z mężem, który drażni mnie samym swoim widokiem? Mówicie: "znajdź sobie zajęcie, które sprawi ci frajdę" - nie widzę i możliwości czasowych (praca, starsze dziecko, koniec studiów) i tak naprawdę nic mnie nie cieszy i pociąga - nie ma niczego, za robieniem czego bym tęskniła - tak czuję. Może narzekam jak "baba w ciąży" ;), może się użalam nad sobą i w ogóle powinnam się wziąść w garść, ale czuję się słaba, przytłoczona tym wszystkim, jak więzień swego obecnego życia. Przez wiele lat byłam sama z synem - było ciężko, samotnie, ale czułam się wolna, teraz nie (co jest oczywiste formalnie), teraz czuję się zniewolona. I podkreślam: mój mąż jest sam w sobie bardzo dobrym człowiekiem, nie robi mi krzywdy i bardzo się stara. To ja jestem wredna - tak to widzę - czuję, jakbyśmy do siebie nie pasowali i wkurza mnie serdecznie jego małostkowość. Mamy XXI wiek, więc głupio się w ogóle odwoływać do astrologii: ja-baran, on-panna - same już rozumiecie na czym polega konflikt, gdyby odnieść te charakterystyki do naszych usposobień?

ojejej...po cos Ty za niego wychodziła za mąż...?

Wiesz..., w tym dołku prześladuje mnie taka sama myśl... I to jest tragiczne w tej sytuacji :(

Wiesz wydaje mi się, że Twój mąż nie jest złym człowiekiem, skoro za niego wyszłaś. Myśle, że po prostu jestes przepracowana, przemeczona i troche przestraszona jednak myslą, że mozesz być z nim w ciązy. Tym bardziej, że prawdopodobnie sparzyłas się na 1 związku. I troszke jesteś przewrazliwona na tym punkcie i doszukujesz się u niego "tego złego" Może pomysłem jest wyjechanie na 2 dni samej z synem i odreagowanie. Połazenie bez sensu po lesie itp A co do ciązy- ja już miałam tyle objawów, w oczekiwaniu na upragnioną fasolkę ( czy się komus podoba to okreslenie czy nie - tak na poczatku wyglada na usg i marze o tym by w koncu taką "fasolke" zobaczyc), że nie ma co sie doszukiwac objawów , tylko poczekac cierpliwie do @ i wtedy zrobić test. Pozdrowienia i zyczę spokoju duszy :)

Dziękuję "Czekająca", mam wrażenie, że dokładnie mnie rozumiesz... Podskórnie czuję, że potrzebuję odizolować się od niego na kilka dni i odpocząć, nabrać dystansu. Mam też wrażenie, że i jemu dobrze by to zrobiło. Bardzo Ci dziękuję i, no cóż, trzymam kciuki za Twoją fasolkę ;) Pozdrawiam cieplutko.

Ja Ciebie też gorąco pozdrawiam i moze troche rozumiem. Co prawda to nie ja jestem osobą sparzoną, tylko mój mąz - ale przez b. długi czas baliśmy się obydwoje , czy to nie bedzie - dla niego kolejna skucha, a ja - ze skoro mu z jedną nie wyszło to może.... I tak przetrwaliśmy razem ponad 10 lat , były wzloty i upadki ale nie wyobrazamy sobie życia z kimś innym.Teraz rozumiemy się bez słów :) Na pewno Wam się wszystko ułozy- czego Ci bardzo życzę. :D

Mój mąż mnie wczoraj zostawił, zabrał wszystkie swoje rzeczy i pod moją nieobecność wyprowadził się do mamy... A ja, być może, oczekuję naszego dziecka...

Dziękuję Wam wszystkim, już nie zajmuję miejsca na Waszym fasolkowym forum, nie ma tu miejsca dla mnie :( Pozdrawiam Wszystkich i jeszcze raz dziękuję.