Statek pijany

Słońce już gasło, niebo zdawało się zniżać, ścieśniać i coraz bardziej ku Ziemi przybliżać... aż na przeciw księżyca gwiazda jedna, druga błysnęła i już ich tysiąc, już milion mruga....

Spojrzała w czarme, rozświetlone księżycem niebo. Popatrzyła też w dół na poruszające się w oddali niewielkie ludzkie postacie. Przymknęła oczy tak, jak to zwykle robiła, kiedy chciała zebrać myśli. Już się nie zastanawiała. Pochyliła się i odbiła mocno. Na twarzy poczuła silny powiew, pęd powietrza szarpnął ją za włosy, kiedy jej ciało mknęło coraz szybciej ku Ziemi. Dopiero wtedy przeraziła się i krzyknęła z całych sił. W jej głosie było wszystko. I żal... I pożegnanie... Było też wołanie o ratunek, a jednocześnie świadomość, że on nie nadejdzie, bo na pomoc jest już za późno. Tej nocy Statek był Pijany

Piękne.... szkoda, że to plagiat z "Pana Tadeusza":) Wymyśl coć sam romantyku:)

mowa oczywiście o pierwszym fragmencie