ZWIERZENIE...

Kochałam Cię cztery lata...czekałam, śniłam o Tobie, marzyłam, że stanie się cud i mnie pokochasz...Minęły cztery lata...zapominam Cię, uciekam od myśli o Tobie, spycham głęboko Twój obraz, zapominam Twój zapach, zapominam Twój głos... Nigdy nie dowiesz się więc co straciłeś...nigdy więcej nie zobaczysz moich smutnych oczu... Nic nie stanie się drugi raz...

niech wie!

mądra z ciebie kobitka, z czasem będzie łatwiej, trzymaj się

tez kochałam prawie 3 lata temu sie to zaczeło on tego nie chciał widzieć do dzis nie moge go zapomniec :-(

Widziec?? Trzeba bylo mu powiedziec. Faceci sa czasami tak zapatrzeni w siebie ze nie widza tego, co wy sobie wyobrazacie. A nie stanie sie drugi raz bo nawet nie wie ze go kochalas. No i jak on by to wytlumaczyl zonie. Lol..

prawda? i trudno ci z tym żyć? zapominasz? nie, tylko próbujesz - jeśli kochasz od tylu lat, trudno będzie Ci zapomnieć...a może jednak on nie wiedział a Ty czekałaś że sam się domyśli? niestety faceci muszą mieć wszystko podane na tacy, jak czarne na białym!

miec wszystkiego podanego na tacy. jak facet kocha, zależy mu i bardzo czegos chce, to zrobi wszystko by to miec. by byc z kobietą, którą kocha :) nie mów mu. jak nie zauwazył do tej pory, to juz nie zobaczy. twoja połowa bedzie miala oczy szeroko otwrte w twoją stronę :)

boli. Znam to uczucie, wiem co to taka miłość, niewypowiedziana i nieodwzajemniona...tylko czy na pewno masz rację sądząc, że twój ukochany nie wiedział o tym uczuciu? Może wiedział a nie wiedziałał co z tą wiedzą zrobić, bo nie dałaś mu sygnału, nie ośmieliłaś...może się mylę, ale faceci są różni

zapominasz - gratuluję ale gdy znów go spotkasz odżyją uczucia, ja tak mam, uciekam więc od miejsc gdzie on moze być

czas na nową miłość

myślałam, że zapomniałam potem go spotkałam nie mogę już zapomnieć

zmarnowałaś sobie 4 lata życia...

Witajcie:) Przychodze z odrobina nadzieji:) Kochalam kiedys, powiedzialam, nie chcial tego uczucia. Bardzo to wszystko pzrezylam, myslalam, ze sie z tego nie podniose. Podnioslam sie i teraz po latach widze marnosc tego mezczyzny, to jak pod wzgledem uczuciowym drepcze w miejscu, to jakim jest zapatrzonym w siebie czlowiekiem. Wczesniej tego nie widzialam, oczy mialam jakby przysloniete. NIe liczylam na to, ze spotka mnie szczescie. Kiedy juz prawie calkiem stracilam wiare w to, ze bede szczesliwa, poznalam kogos, kto zostal mi zeslany. Kogos, kto stanal na mojej drodze, by ja rozswietlic. To cudowny czlowiek, dzieki niemu widze bladosc tamtego nedznego, wyniszczajacego uczucia. Ten czlowiek, dzieki ktoremu jestem szczesliwa to moj najcudowniejszy narzeczony. Odnalazlam swoje szczescie. Niedlugo sie pobieramy. Wiem, ze wydaje sie to niemozliwe w momentach zwatpienia, ale jeszcze bedziecie szczesliwe. Trzymam za WAS kciuki i zycze WAM tego POZDRAWIAM