Kącik naszej poezji.

Jeżeli piszesz wiersze "do szuflady" a masz odwagę je tu zamieścić - zrób to.Temat i forma dowolna, liczą się uczucia. Piszę pierwsza. Czekam na Was!!!! I była rozpacz, Która nie miała dna. I był też smutek, który wyciska łzy. I wielki lęk, Który odbiera powietrze ............. Aż przyszedł spokój Tak błogi jak sen I przyszła Miłość która wszystko tłumaczy .......

Nie rób tego, nie rób! ?eglarzu po stracie ?odzi Targany wiatrem uczuç utopionych g?´boko, g?´boko pod dnem. Wiatr rozwiewa Ęwiat na cztery Ęwiata strony! Sztormu koniec ju´´ nieunikniony! P?yƒ ´´eglarzu, p?yƒ! Zwól sobie p?ynŕç morzem straceƒ dmuchanym materacem do przylŕdka Drobnej Nadzieji

napisalem to po czyimĘ odejsciu... "Ocean" taki jest tytu?

Piotrze z szuflady - dzięki za odwagę . Czekam na więcej . Pozdrawiam!!

Wrzuce jeszcze jeden moze dolacza sie inni. Generalnie smutno patrzec na "tworczosc" ktora rozumiem chyba tylko ja:/ Nie ogladalem tego od roku. Kraków Rynek wcale nie jest taki jak by? I sukiennice by?y... W hotelu nie da si´ nie spaç do rana Grzane wino wlewa si´ ch?odno w ĘciĘni´te gard?o Wszystko Tu jest nie takie jak by?o I go?´bie chodzŕ takie smutne nienakarmione Rzuç im troch´ chleba z góry Prosz´ One nie potrafiŕ zrozumieç ´´e nie mo´´esz byç tu z nami

Piotrze- ja wierszy nie staram się zrozumieć , ja je po prostu czuję. Pozdrawiam.

Napiszę jeszcze swój. "?" Szedł drogą człowiek Płakał. Szli obok ludzie Milczeli Człowiek się Zatrzymał Ludzie Poszli dalej.

To chyba si?a poezji:) Kazdy znajdzie cos dla siebie... Nie to nie jest o JPII choc rzeczywiscie mogloby byc. To wiersz dla mojej dziewczyny ktora zmar?a rok temu... Jagoda ten ostatni fajny. Lubie takie minimalistyczne.

Piotrze - dzięki. Siła poezji tkwi w tym , że każdy może w niej znaleźć cząstkę siebie. Przykro mi z powodu Twojej dziewczyny.....

Czy już nikt nie pisze wierszy? Szkoda ..... W takim razie znów sama coś napiszę. Spakowałam już walizki W kostkę Poukładałam poszarzałe dni wyblakłe noce zmięte chwile Zapięłam już zamki tylko po co mi ten bagaż.......???

Łabędzi śpiew odbija się echem W moim sercu Już wiem że życie nie jest bajką Myślałam że serce pęka Ale to nie prawda Serce pustoszeje Staje się szkatułką na skarby Pozytywką która gra smutne melodie

Mamo Jaki kolor maja twoje oczy Kiedy patrzysz jak twój syn umiera Jak pistoletowe rany nie chcą się goić Gdy atłasowa czerń okrywa twoje niebo Mamo Jak silne musi byc twoje ciało Jeśli potrafisz żyć z pokrojonym sercem

Dalia kwiat- dzięki za wiersze. Smutne ale sama też najczęściej piszę kiedy jest mi źle. Zaglądaj tu jeszcze . Dzięki i pozdrawiam.

Nie umiem pisać kiedy jestem szczęśliwa,dziwne prawda?Ale kiedy serce boli najbardziej myśli same przelewają się na papier,to nie są wiersze to sa szepty z mojego serca...Pozdrawiam:)

Dalia - mam podobnie. Szczęście jakby nie wymaga słów, prawda? Po prostu się dzieje a smutek wycisza i otwiera zakamarki nas samych . Tak naprawdę to lubie takie niewielkie smutki..... Pozdrawiam!

Już prawie zapomniałam Jak boli twoje odejśćie Tylko wieczorami przychodzi cierpienie Bo wieczór to czas na myślenie o spokoju duszy Kiedy ulecze swoje serce Wtedy zacznę oddychać Pełną piersią Nic tak nie boli jak niemoc I nic tak nie pali Jak spełnianie sie przeznaczenia

Jagoda,czy wiesz ze pierwszy raz pokazuje swoją \"twórczość\"? Nigdy wcześniej nie ujrzała światła dziennego..........mam nadzieje że Ty miałaś więcej odwagi.

Dalia - naprawdę ładne. Napiszę jeszcze mój. Erotyk bez radości Dotykasz mnie Chłodem Zimowego poranka Twój oddech Na mojej szyi Maluje Mrozem Wzory. Twoje ciało Przeszywa mnie Obojętnością .............. Wychodzisz Nie umiem Już niczego Nazwać Miłością........

Dla mnie to też pierwszy raz- chociaż piszę od dawna. Cieszę się ,że się zdecydowałaś. Fajnie jest poczytać coś innego niż tylko rozmowy o facetach i dietach. Czekam tu zawsze na Ciebie i Twoją twórczość. Pozdrawiam!

Zostało po nim roztańczone piwo odsunięte krzesło ech śmiechu i samotność Przy mnie chleb czerstwieje Owoce gniją Kwiaty więdną Drzwi zatrzaskują się z hukiem a ludzie umierają we śnie...

Koda- dzięki . Jesteś kolejną odważną. Ładnie napisane. Dzięki i pozdrawiam. Wpadaj , gdy coś Ci zagra w duszy.

Może jeszcze ktoś się odezwie. Czekam. Znowu napiszę swój ,no cóż? My?? Stoisz kilka oddechów Przede mną Widzę już Tylko Zarys Twoich ramion Już nawet Nie odwracasz głowy By spojrzeć Czy nadal na Ciebie Patrzę.

Chciałbym stać się powietrzem wiatrem pieścić twe ramiona wypełnić sobą pustkę kiedy płaczesz zanieść daleko białe perły westchnień tam gdzie anioły słyszą muzykę i zostawiać ślady po pocałunku gdy zbliżasz usta do szklanych gwiazd okien a nocą zorzami modlić się do ciebie pokazać niebu samotność jak słowik co umarł ale nie mógł odejść tylko że koniec i wiem nie mam serca tak jasno boli

Czy anioły mogą mieć serce twardy kręgosłup niczym przeczulony kamień albo ból nieokrzesany bladością krwi może patrzą na siebie ukradkiem niepewni istnienia Karioty napięci jak fałszywa struna o martwych ustach przystają gromadami pukając w zawarte drzwi rozpaczy nie przyszli mnie nawracać ani wołać na świętej pustyni a jednak zasypiają razem białymi dolinami wiodą ich ścieżki przez bezmiar wód spokojnych w wytchnienie światłości Czy anioły mogą być czyste dotykać sumienia abyśmy przetrwali tryptyk kuszenia w ciemną godzinę gdy lament zbiera żniwo strachu tylko ja w sam ostry rdzeń cierpienia powoli zanurzam dłonie wnikam do czeluści nieba gdzie wciąż nikt nie czeka

Alcolumb- świeże i nieodgadnione , trochę mroczne. Lubię takie. Dzięki za odwagę. Wpadaj częściej . Pozdrawiam!

Sorry za potrójny błąd!(Jagoda Lee3)

Alcolumb- piękne, niebanalne przenośnie. Wszystko takie świeże.Dzięki!