jak się kończy film stowarzyszenieumarlych poetow?

j.w.

poszłam do kibelka tuż przed końcem i zasnęłam na klopie :(

dyrektor prowadzi lekcję, każe im przeczytać coś z książki, ale tej strony nie ma, bo jest wyrwana... Dyrektor daje swoją. "Stary" nauczyciel przychodzi zabrać swoje rzeczy, a dyrektor każe zrobić mu to szybko i natychmiast wyjść. W momencie wychodzenia chłopcy jeden po drugim wchodzą na stoliki i mówią "z toba kapitanie" czy cos w tym stylu. Dyrektor jest wściekły i każe im schodzić grożąc, że wyrzuci ich ze szkoły. Ale coraz więcej wchodzi na te stoły integrując sie z dawnym nauczycielem (kilku nie weszło) ...koniec

a który młody umiera? i ten jeden będzie z tą ładną dziewczną, co juz miała chłopaka?

Walt Whitman (1819–1892). Leaves of Grass. 1900. 193. O Captain! My Captain! 1 O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done; The ship has weather’d every rack, the prize we sought is won; The port is near, the bells I hear, the people all exulting, While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring: But O heart! heart! heart! 5 O the bleeding drops of red, Where on the deck my Captain lies, Fallen cold and dead. 2 O Captain! my Captain! rise up and hear the bells; Rise up—for you the flag is flung—for you the bugle trills; 10 For you bouquets and ribbon’d wreaths—for you the shores a-crowding; For you they call, the swaying mass, their eager faces turning; Here Captain! dear father! This arm beneath your head; It is some dream that on the deck, 15 You’ve fallen cold and dead. 3 My Captain does not answer, his lips are pale and still; My father does not feel my arm, he has no pulse nor will; The ship is anchor’d safe and sound, its voyage closed and done; From fearful trip, the victor ship, comes in with object won; 20 Exult, O shores, and ring, O bells! But I, with mournful tread, Walk the deck my Captain lies, Fallen cold and dead.

umarli !!

Kapitanie! Mój Kapitanie! ::: Walt Whitman ::: Kapitanie! Mój Kapitanie! Minął lęku czas; Nasz okręt rozbił mnogość fal, by dobyć z głębin skarb; Tak blisko port, już słyszę dzwon i braw wzburzony huk; W źrenicach ich sunący kil, okręt- odwagi próg: Cóż za rozpacz! Jaki strach! To z rany sączy się krew Na pokład gdzie Kapitan Upadł w zimno i śmierć. Kapitanie! Mój Kapitanie! Powstań i usłysz dzwon, Ach, powstań, by ujrzeć flagi ruch, dla Ciebie trąby grzmot; Dla Ciebie wieńce i kolor wstęg, Tobie faluje tłum; Ciebie pragnie rąk chwiejnych las, czekając na uścisk cum; Spójrz ojcze! Kapitanie! Pod głową Twą ramię me; To sen, zły sen, pójdzie precz, Że w oczach jest chłód i śmierć. Kapitan milczy dumnie, siność na jego wargach; Ojciec gardzi ramieniem, nie tętni w nim myśl żadna; Okręt dobił do brzegu, minąwszy ogromy skał; I lęku podróż skończyła się, w rękach błyszczy skarb; Grzmij o tłumie, tyś jak dzwon, Domem mym: żałoby sień, Pokład gdzie kapitan śni, Ciała Jego chłód i śmierć.