Starość - samotonść??

Właśnie wkraczam jakby w nowy etap życia. Kończę 55 lat - przechodzę na emeryturę ,a jednocześnie trzy tygodnia temu zmarłam moja mama, z którą ostatnio mieszkałam. Praca zawodowa oraz opieka nad matką napędzały mój życiowy motor. Teraz pustka........cisza. Czuję się okropnie. Próbuję remontować mieszkanie, zmieniać meble.........nic mi nie pomaga. Jestem od dawna rozwiedziona, zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Syn dorosły, żonaty mieszka dość daleko, nie mam zamiaru zajmować jego życia. Nie mogę znaleść swojego miejsc na tej ziemi. Może ktoś ma sposób, radę....jak dalej żyć???

Alicjo, jestem przede wszystkim zdziwiona. Jesteśmy w bardzo podobnej sytuacji. Mam 55 lat. jestem wdową bezdzietną, a siostra mieszka 250 km ode mnie. 4 lata temu rzuciłam pracę, a od 2 miesięcy jestem na emeryturze. Od 4 lat jestem całkiem szczęśliwym człowiekiem bez zawodowego stresu. To była najlepsza decyzja w moim życiu. Mam czas dla siebie i na wszystko co lubię. Wyjeżdżam kiedy chcę i gdzie chcę. Robię to na co aktualnie mam ochotę. Fakt: krąg towarzyski trochę się zawęził, ale przynajmniej wiem, komu nie zależało na mnie, tylko na tym co mógł sobie załatwić za moim pośrednictwem. Dużo frajdy sprawia mi pisanie ze znajomymi w internecie. Samotność? Wdową zostałam mając 34 lata. Z początku świat rzeczywiście trochę się zawalił, ale potem... wcale nie trzeba być samym. Hoplita13@o2.pl

Alicjo, do nowej sytuacji przyzwyczaisz się stopniowo i myślę, że już niedługo docenisz jej zalety. Po ciężkich latach należy Ci się odpoczynek. Może warto zacząć od wyjazdu - jakieś wczasy, sanatorium, wycieczka krajoznawcza? A na codzień hobby w większym gronie. Ja mogę polecić chór - koncerty, próby, ciekawe towarzystwo, i ... doskonała gimnastyka!

kup sobie pieska lub kota :) nie będziesz w domu taka samotna