Miłość do dziecka

SZANTA ale autorce tego topiku to chyba nie o to chodzi,. Ja mam trójke dzieci i też mam ich czasem dośc ale oczywiście kocham ich bezgranicznie a autorka tego nie czuje.

Szanta - syn rozumie, że ja nie moge do niego w danej chwili podejść. Przyjmuje to nadzwyczaj dobrze, ale co z tego jak "wisi" mi u nóg :(On woli siedziec ze mną w kuchni i sie nudzić niż iść do pokoju się pobawić :O a jak tylko siąde na kanape żeby chwilke odsapnąć zaraz pakuje się na kolana i żeby jeszcze siedział spokojnie, to nie. Wierci się, kręci, skacze! Ciągle woła: "Mama, mama!", ciągle czegoś chce. Aż głowa boli. Mi chodziło raczej o to, ze on nie potrafi zająć się sam zabawą.

Vita - ja wiem ze nie o to chodzi, ale to tez podala jako jedna z uciazliwosci. A ze to akurat znam az za dobrze ze swojego podworka - to pomagam jak umiem. W calosci nie umiem, w tym zakresie umiem. autorko - wiem :( Mam tak samo, przewaznie, mama jest najwazniejsza, jest centrum wszechswiata, i najlepiej jej wlezc na kolana w dowolnym momencie, i nie wazne jest ze mama akurat ma ochote posiedziec SAMA. Ja mam o tyle dobrze, ze jak juz mam clakiem dosc to mowie - wychodze do drugiego pokoju teraz ty (maz) sie nim zajmiesz. Nie wyobrazam sobie w jakim stanie bym byla bez tej opcji... Wydaje mi sie, ze jedynym wyjsciem z sytuacji jest pogodnic sie z tym. Zalozyc, ze nie zawsze tak bedzie, ze maluch sie wkoncu usamodzielni. U nas ciezka praca, i wyslaniem malego do opiekunki, udalo sie mu wytlumaczyc, ze czasem trzeba sie soba zajac samemu. Wiem jaka roznice to zrobilo w moim odczuwaniu macierzynstwa, dlatego - polecam. Zostaw malego z kims innym, idz do pracy w tym czasie, zajmij sie czyms nie zwiazanym z nim, bo zwariujesz. mowiac krotko - zrob cos dla siebie.

Moje najmlodze dziecko syn tez jest taki, pewnie dlatego ze jest rozpieszczonyale tak jak pisała Szanta tutaj chodzi chyba o pogdzenie sie z tym faktem, ja też nie umiem ci doradzic i bardzo dobrze ze zwocilas sie z tym poblemem do psychologa. Nikt chyba wiecej ci nie pomoze w tym.

dla dziecka, potrafi byc meczace, a maly z nim kontakt.Widocznie szukasz w nim partnera a na razie nie mozesz znalezc. Mialam cos podobnego, moze nie az tak. Bedzie juz tylko lepiej, im doroslejsze tym bedzie ci blizsze, zaprzyjaznisz sie z nim,nie martw sie.

Jeszcze jedno mi przyszlo do glowy - nie masz jakichs znajomych z dziecmi badz bez z ktorymi mozesz sie spotykac regularnie, w domu czy na spacerach (biorac ze soba synka)? Dla mnie to tez bylo spore wytchnienie, ze moglam pogadac z doroslymi, a nie koncentrowac sie calkowicie na dziecku...

Macie chyba rację. Ja poprostu jestem zmęczona byciem ze swoim dzieckie :O ale nie zmienia to faktu, że nie potrafię kochać go "tak naprawdę" :O

wiesz, ja mysle ze nie ma definicji milosci \"tak naprawde\". To ze 90% populacji zarzeka sie ze z milosci do dziecka postradala zmysly i resztki zdrowego rozsadku, a Ty sie czujesz osaczona i nie wiesz co ze soba zrobic, a dziecko cie glownie drazni, nie koniecznie oznacza, ze Ty swojego dziecka nie kochasz. Ty nie uwazasz ze jest najlepsza rzecza pod sloncem ktora cie w zyciu spotkala, ale to nie wyklucza milosci!