Pytanie

myślę że to jest możliwe, bo i tacy bywają ludzie ale ja nie lubię takiej sytuacji w której jestem petentem w oczekiwaniu na zainteresowanie, miłość uważam, ze jest to stan bezsensowny i wręcz mi uwałaczający, niezgodny z moją naturą, tak więc nigdy nie byłem w takiej sytuacji tzw. walka o miłość, uczucie to dla mnie psychologiczny absurd bo jeśli ktoś mnie chce pokochac, polubić, poromansować to niech to nie będzie na skutek mojego wysiłku i cierpliwości tylko w wyniku zauroczenia tym jaki jestem i kim jestem...

Filozof? Ale ja nie oskarżam tej panny, która powiedziała swoje "nie". Ona miała do tego święte, niezparzeczalne prawo, jako wolny w swoich suwerennych wyborach człowiek. Każda kobieta posiada takie niezbywalne prawo powiedzenia mężczyźnie "tak" i "nie". Inna sprawa, to rzecz najzwyklejszej wobec drugiego człowieka uczciwości. Ale to dotyczy w całkowicie jednej mierze, zarówno kobiety jak i mężczyzny.

A czy "miłość" jest uczuciem, Filozof? Nie sądzą. Ja myślę, że miłość to jest przede wszystkim ciężka praca.

mam pytanie do zwykłego pytania jak to jest możliwe, że lokujesz swoje uczucia w osobie, której nie znasz, bo jeśli nie spotykacie się, nie ma między wami żadnej łączności to nie wiesz jaka ona jest... chodzi mi o to, ze ja gdy spotykam kobietę, która mi się podoba zastanawiam się przedewszystkim jaka ona jest w łóżku, czy będzie ze mną robić to a to czy będzie taka jak lubię bo jeśli nie lub tego nie wiem to mi wszystko przechodzi, więc sprawdzam...

teraz doczytałem nie pomawiam cię o to że nie dałeś jej prawa do powiedzenia nie wyraźnie napisałeś że uznałeś to za fakt ja tylko odnoszę sie do twoje postawy w tym sensie, jeśli ktoś mnie nie nie chce to nic tu po mnie... czy miłośc to uczucie ? tak czuję, myślę że miłość zaczyna się od fascynacji potem przeradza się w uczucie i wyniku obopólnej ciężkiej pracy (co nie zanczy, ze niewdziecznej pracy) przeradza się w mieszaninę uczuć, zobowiązań, przyzwyczajenia, szacunku i tak dalej...

Bo widzisz, Filozof, ja siebie nie wyobrażam w łóżku z kobietą, która mnie nie fascynuje pod każdym względem. A poprzeczkę trzymam dość wysoko. Kiedy więc spotykam kobietę, to owszem, jak najbardziej stwierdzam, czy z wyglądu zewnętrznego wygląda do zaakceptowania w odniesieniu do moich oczekiwań. Ale przede wszystkim badam całą jej niezewnętrzność. I na tej podstawie kwalifikuję kobietą jako mnie intrygującą, bądź nie intrygującą.

A więc jednak miłość to jest praca, ale warta wysiłku i poświęcenia. Owoc miłości może pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Uważasz więc, Filozof, że warto w miłość inwestować?

Ostatni mój wpis, Filozof, przeszedł samego siebie. Ale ostatecznie sobie pewnie z tym poradzisz? Przecież jesteś filozofem?

a/ ja siebie wyobrażam w łóżku z kobieta która niekoniecznie fascynuje mnie pod każdym względem b/ poprzeczkę trzymam według mnie też dość wysoko (nawet specyficznie wysoko) ale żeby uprawiać seks nie wymagam żeby kobieta była mi partnerką w rozmowach o dajmy na to Proust'cie :D chociaż byłoby miło c/ chyba nie jestem szczególnie monogamiczny d/ badanie niezewnętrzności jest samo w sobie fascynujące i również mnie pociąga

jestem tylko chłopskim filozofem od kartofli i od brukwi :D ale radzę sobie uważam, ze WARTO ale wówczas gdy dana miłość jest interaktywna to znaczy wzajemna (jak tą wzajemność mierzyć????) w wypadku jaki na początku opisałeś jest to DLA MNIE strata nie tyle czasu co energii emocjonalnej że się tak wyrażę jeszcze raz: nie chcesz mnie? ergo nie jestem dla ciebie/nie jesteś mnie warta/wart

No i tym się zaqpewne, Filozof, różnimy (choć obaj - zdaje się, znajdujemy przyjemność w uprawie okopowych), że Ty "uprawiasz seks" a ja znajduję przyjemność z kochania się z kobietą. Ale, pardon miłe panie, nie kobietą, którą definiuje się obrzydliwym gestapowskim określeniem "Ein Stueck Fleisch mit einem Loch", lecz z człowiekiem płci żeńskiej, którego jednym z bardzo pożądanych atrybutów jest przyzwoity poziom intelektualny.

A "interaktywna" miłość jest jak najbardziej wskazana. W warunkach takiej miłości żyje się człowiekowi lżej i weselej. Jednakowoż, ofiarowywana miłość, która nie odnalazła swojej siostrzanej miłości, wypływającej ze wzajemności, może być największa, bo jest całkowicie bezinteresowna. Mówi się, że kochać i nie posiadać, to najwyższa forma miłości.

pitu pitu... :P ble ble bleeee :D