dzieci komunijne mają przerąbane..

Ja tak samo miałam z bierzmowanie i jakoś żyję! A nawet lubiłam chodzić do kościoła;) Spytaj się swojej córki, czy ona lubi? To że Ty nie masz ochoty chodzić do kościoła, nie oznacza, że ona lubi zdobywać tych podpisów;) Ja uwielbiałam!:)

i to potwierdza moja teorię, że nie życie tylko kościół katolicki i jego obłudni (zwłaszcza w naszym kraju) wyznawcy..

swoja drogą śmieszą mnie tacy ludzie...mam koleżankę ktora jeszcze w liceum była bardzo religijna, brala udzial w pielgrzymkach na Jasną Górę itp, a potem jakoś odeszla od Kościoła. Teraz ma 24 i za poł roku planuje ślub - tylko cywilny, przynajmniej niczego nie udaje...podziwiam takich ludzi, w przeciwieństwie do \"sztucznego tłumu\" który pojawia sie zwlaszcza podczas świąt lub procesji Bożego Ciała

będe oryginalana, ale chodzę do kościoła co tydzień i do spowiedzi często, i do bierzmowania poszłam z własnego wyboru, ślub chcę kościelny i absolutnie świadomie założę białą suknię symbolizującą dziewictwo, do moja cnota nie jest dla mnie tylko kawałkiem błony do przerwania, jka dla tych siks niektórych współczesnych, tylko czymś dużo, dużo ważniejszym.

przepraszam za poprzestawiane literki...

gdyby do kościoła chodzili tylko tacy wieni jak Ty...

i nie jestem starą dewotką, ani smarkulą naiwną, mam 22 lata. Niektórzy mnie pytają \"Co ci Kościół w życiu dał?\", a ja im na to \"Z rzeczy materialnych nic. Ale ja jemu też nic.\" bo nawet na tacę nie daję.

Ja jak szlam do komuni to cieszylam sie tylko z tego ze bede mogla isc w bialej sukience to mi sie w tym wszystkim najbardziej podobalo, nie przezywalam tego tylko jedyny mankament to musialam na zajeciach zdawac te wszystkie przykazania. Do bierzmowania poszlam ale nie chcialam i teraz zaluje uleglam mamie. Tylko ze ja religijna nie jestem i do kosciola nie chodze.

Mieszkam w małej miejscowości, nie pamiętam, żeby była taka szopka, kiedy ja szłam do Komunii. Były spotkania, pogadanki na religii, mierzenie alb, przygotowania do spowiedzi, gadanie o prezentach (głównie o rowerach, bo to wtedy był szał) i uczenie się spiewania pesni. Zbieranie naklejek i rysownie obrazków kiedy się było na różańcu czy na roratach zaczęło sie dopiero później, w trzeciej klasie podstawówki, kiedy zamiast swietnego księdza zajęła sie nami katechetka. Tak się wtedy zraziłam do chodzenia do kościoła jak nigdy wcześniej. Trzeba mi było dojrzeć, żeby znów uwierzyć w sens chodzenia na msze. Również uważam, że takie szopki to przekręt i do niczego dobrego nie prowadzi.