Konkurs kokietowania cd...

Przecież nigdzie nie napisałam, że li i jedynie z wielkiej miłości, tylko że nie wyjdę za mąż przy całkowitym jej braku. Musi być choćby minimalna dawka. :-) To, że kogoś lubię, cenię i szanuję nie oznacza, że od razu wyjdę za niego za mąż. Choć te uczucia są pierwsze i absolutnie niezbędne.

A kto Ci broni kochać? Choćby minimalną dawką? Rodzi się jednak pytanie - dlaczego miarkować miłość? Czy jest coś bardziej satysfakcjonującego, jak ofiarowywać miłość ukochanemu człowiekowi? :-) Inna sprawa - ale bardzo ważna - rzeczą ludzką i oczywistą jest oczekiwać wzajemności. Daję, ale równocześnie biorę. To, co otrzymuję, daje mi siły i optymizm. Dzięki temu mogę dawać coraz i coraz więcej. Pamiętasz, co kiedyś pisaliśmy o przyjaźni, dość nietypowo pojmowanej?

Oczywiście, że to za mało. Ja jednak myślę, że żaden człowiek nie jest w stanie obojętnie się odnieść do zaoferowanej miłości. Sądzę, że zwłaszcza dotyczy to kobiety. Kiedy kobieta zorientuje się, że ma do czynienia z prawdziwą miłością mężczyzny, w zasadzie jest już "ugotowana". Nie może ale także i nie chce przejść nad nią obojętnie do porządku dziennego. No, chyba że z jakiegoś powodu nie może.

Na przykład wted, gdy kocha kogoś innego... Wiesz, jak trudną dla kobiety jest taka sytuacja?...

Bardzo to mądre, ale nie do końca zrozumiałe. Poproszę o stosowny komentarz.

Ja mogę sobie jedynie próbować wyobrażać, Ty wiesz dobrze. Czy aby jednak to jeszcze naprawdę miłość? A może to zmanipulowana do granic możliwości świadomość, poprzez kilkuletnie, wierne trwanie? Może to jedynie jakieś wyobrażenie? Albo stan ciągłej inercji, nie dopuszczający do świadomości okrucieństwa nagich faktów?

Podzielam pogląd. Uważam, że bardzo wielu jest takich pośród nas :-)

Może... Może... Może... Może... Ale póki co czuję, że jednak nie. :-) A czy to resztki czucia? Czy może dopiero jego prawdziwe początki?...

Skor ktoś poprzez brzydki żart ochronił Cię przed facetem, którego nie uważasz za człowieka, to, moim zdaniem, tego "dowcipnisia", powinnaś wpisać na lustę swoich wierzycieli. Zadaj sobie pytanie, co by było z Tobą teraz, gdyby ów "żart" nie zaistniał?

Dlatego powinnaś pogadać. Wyjaśnić. Ustalić. A nie gubić się w nic nie wnoszących domysłach. Trzeba się przemóc i znaleźć w sobie iodwagę spojrzenia prawdzie w oczy. Jaka by prawda nie była, jest ona lepsza, od rujnującej uczucia i siły witalne, niepewności. Wystarczy jedna, szczera rozmowa i czterdzieści osiem godzin danych na przemyślenie. Przecież może się okazać, że to faktycznie do[piero początek miłości?

Ja to wszystko wiem. Teoretycznie. Nieskromnie mogę sie mianować mistrzynią teorii. Tatuś zwykł mawiać do mnie z przekąsem "te, uczona!". Z praktyką gorzej. Tchórzostwo zwykłe i tyle. ;-) Pewnie dlatego, że odmowa oznaczałaby upadek całego zbudowanego kiedyś przeze mnie światopoglądu. I tego boję się najbardziej. :-)

Ale wyszło na Twoje dobro. Cóż, może z pobudek egoistycznych - Ty jednak na tym skorzystałaś.

Odmowa nie oznacza zrujnowannia budowanego światopoglądu. Wyrażam się tutaj nie jako teoretyk, ale ktoś, co na ten temat dobrze i rzetelnie wie.

:-) Znowu coś wspólnego: moj św. pamięci Tata, nazywał mnie z przekąsem "profesorem" :-)

:-( U. także była tchórzem :-((( No mam ewidentnie jakiegoś pecha...

zostalam osmieszona i stracilam jedno miejsce do ubiegania się o pracę - czy skorzystalam? nie wiem

Oznacza. Przynajmniej na początku - oznacza totalną demolkę. Padła już i tak część moich poglądów, co boli mnie do tej pory. Odmowa i jej konsekwencje oznaczają upadek całej reszty. Być może przeszłoby mi z czasem, ale nie ręczę. Był już podobny przypadek w rodzinie. Skończył(a) samotnie. W Milanówku, rzecz jasna. ;-) Powtarzalność historii w rodzinie stanowi ostatnio temat wielce interesujący dla psychologów i terapeutów.

U. tchórzem? Kiedy? Wtedy, gdy myślała, że może jednak coś się zmieni i pozostawała przez tyle lat?...

Utrata pracy, czy szansy na pracę, to mały niuans. Ktoś bezwiednie uratował Cię może przed całym, zmarnowanym życiem. Chyba nie potrafisz tego docenić.

Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Jeśli do Ciebie nie trafia moje doświadczenie 4015 samotnych dni, to nie znajdę żadnego, racjonalnego argumentu. A moim doświadczeniem wynikajcym z trwającego 4015 dni faktu jest, że jeśli druga strona w sposób uporczywy i jednoznaczny odmawia przyjęcia tego, co się jej oferuje, należy wbrew wszelkim wyznawanym świętościom, odwócić się na pięcie i odejść. Decyzję o odejściu należy oprzeć o odpowiedź na pytanie: komu i po co jest moja miłość potrzebna? Jakie dobro z niej wynika? Można kochać kogoś bardziej niż siebie, ale tylko wtedy, kiedy taka miłość przyjmowana jest z otwartymi ramionami.

Są jeszcze inni ludzie, nie tylko ci dwaj Twoi. I całe szczęście. Zacznij szukać, wykorzystując posiadane doświadczenie.

W zasadzie to zawsze. Fizycznie doznałem tego podczas tej awantury z żulem, w Gdyni.

Ale ona ponoć "bardzo cieszy".

"Ponoć..."

Źle się wyraziłam. Deklarowanie "bardzo cieszy".

Skoro Ci to wystarcza, proszę zaprzestać marudzenia, jak jest Ci źle na świecie z wiadomego powodu. Powinnaś okazywać szczęśliwość.

Nie wiem, czy wystarcza. Pewnie nie. A szczęśliwość i tak powinnam okazywać. Są teorie głoszące, że największym szczęściem i powinnością jest okazywanie miłości bezinteresownej, nie oczekującej niczego w zamian. Te teorie powinny Ci nie być aż tak obce... ;-)

Nie są obce w żadnym wypadku. Ale są to teorie zmodyfikowane przez posiadane doświadczenie. Nic smutniejszego, niż całkowita świadomość obojętności, ze strony ukochanej osoby. Przypomnij sobie, co powiedział Jahwe w Starym Testamencie: "bądź wobec Mnie gorący, bądź zimny, ale nie bądź obojętny". Skoro obojętność tak dotyka nawet P. Boga, to co dopoiero małego, niezdarnego człowieczka?

Dziękuję za pozdrowienia. Zdecydowanie, z facetamoi, którzy są w stanie pobić kobietę, lepiej się nie zadawać.

Więc zamknij sprawę na fest. Odwróć się od tego. Zajmij się czym innym i kim innym.