Konkurs kokietowania cd...

Hmmm, trudno się postawić w położenie Kai. Dzieci. Ja umierałem próbnie już cztery razy, ale wyłącznie na własną rękę. To znaczy, pewnie by Mamucia rozrzewniła się na wiadomość o momi zejściu, może nawet cieplej pomyślałby o mnie dorosłe dzieci moich braci, ale żałość wnet by została utulona natrętną myślą o małym spadeczku, po tragicznie zeszłym z tego padołu wuju...

Nie chodziło mi o umieranie. Umieranie tutaj było tylko iskrą, początkującą pewną reakcję. Czy Twoje przypadki czegoś Cię nauczyły? Dlaczego potrzeba było aż czterech? - i czy to wystarczy? Chyba mi to potrzebne. :-)

Do dzisiaj zadaję sobie pytanie, i nie znajduję na nie zadowalającej odpowiedzi, Rybko, dlaczego w Roku Pańskim 1999, w odstępie niecałych dwóch tygodni, prolongowano mi mój ziemski żywot? Ale to jest kwesta stawiana chyba od czasu, kiedy człowiek nauczył się zadawać sobie pytania. Przypominasz, o co napominał ludzi pewien Galilejczyk dwa tysiące lat temu, komunikując, iż ci, którzy zginęłi pod ruinami zawalonej wieży, wcale nie byli gorszymi grzesznikami od tych, którzy ocaleli? "Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia, ani godziny" - tak, zdaje się, zakończyła się ta lekcja życia.

A cztery razy zapewne były potrzebne, że jeden, czy dwa razy nie miały dla mnie dostatecznej wymowy i nie dotarły do mojego zakutego łba. Trzeba mi do trapistów. O ile przyjmą.

A Tobie, Rybko, jak najbardziej potrzebne. Nie trać czasu. Rozmawiaj o sprawach z kim trzeba, bez żadnej zwłoki. Proszę.

Za przeproszeniem - pierdzielisz z tym zamknięciem. Za bardzo cenisz uroki życia. A cierpisz, bo mając ich świadomość, nie czerpiesz z nich. Ze znanych nam powodów. Wiesz doskonale, że Twoi trapiści to takie moje Antypody.

Bycie trapistą, to konsumowanie uroków życia w całej pełni.

A co byś powiedziała, Ryba, o "koedukacyjnym zakonie trapistów" na "Antyppdach"? Może się to da jakoś pogodzić, co?

Zakon i koedukacja nie mieszczą się w moim światopoglądzie. Nawet na Antypodach, gdzie podobno wszystko stoi na głowie. ;-)

Licytujesz się z Kai na ilość \"cudownych ocaleń\"? Na wiadomym wątku? Niestosowne. :-0

Nie, nie licytuję a jedynie komunikuję. To mi wolno. Podobnie jak jej, opisywać wiadome zdarzenie.

Ja mam za to duszę i zacięcie eksperymentatora. Uważam, że można by spróbować. Jak nie wyjdzie, zawsze od korzeni mogą się wykształcić gałęzie: żeńska i męska - zgromadzenia. Nie wiem jedynie, co by zrobić i jak zakwalifikować, ewentualną nieletnią gałąź trapistów?

Ona zrobiła to w konkretnym celu. Martwiło się o nią kilka osób od pewnego czasu. Osób zresztą mi w pewien sposób bliskich. A Ty? Żeby się wygadać?... ;-) Przepraszam. :-)

Czyli, że co - nie dość, że koedukacja, to jeszcze dopuszczenie stosunków płciowych?? Fuuuuuj.... :-P

Nie znałem powodów, dla których ona opisała całą swoją historię. Było mnie uprzedzić, zamiast robić mi teraz wyrzuty.

Pozdrawiam serdecznie Rybkę i Klucza :D Lemonko - dla Ciebie także uściski :D Cieszę się ogromnie , że jesteście i gawędzicie miło - naprawdę z wielką przyjemnością Was czytam i zadowolenie w sercu mym gości widząc , że jednak można ..... Przyjaźń to piękna sprawa :)

A cóż w nich złego, w tych całych stosunkach płciowych, zważywszy na znaczenie i wagę, jakie Kościół przywiązuje do życia ludzkiego, i człowieka jako takiego? Jednak, skoro to obywatelkę oburza, można pomyśleć o zastosowaniu mniej tradycyjnych metod mnożenia ludzi. Trzeba by jedynie zadbać o odpowiednio wyposażone laboratorium, parę probówek i kilka białych kitli...

:-( Nie, Cornelio, myslisz się - nie można.

Ale za odwiedziny serdecznie dzięki. :-) Pozdrawiam. Co porabiałaś przez ten ostatni czas?

Chyba się muszę sanitarnie odstrzelić. Na co drugim "topiku" czytam, że podstawą udanego związku pomiędzy kobietą i mężczyzną jest "partnerstwo". Zbiera mi się na głębokie odruchy wymiotne, kiedy widzę tego typu opinie... :-(

Nie mam nic przeciwko tradycyjnym metodom rozmnażania. Podobnie nie mam nic przeciwko stosunkom płciowym. Nie mieszczą się one jedynie w moim światopoglądzie w ramach zamkniętego bractwa zakonnego. :-P Cześć, *cornelio. :-) Można. Może nie można tego, czego ktoś by chciał, ale w ogóle to można. :-) Nawet, jeśli pod ciągłym obstrzałem. :-P

Może pytaj, co kto rozumie pod pojęciem \"partnerstwa\"... :-)

Nic szczególnego Kluczu - no może troszkę więcej pracy i obowiązków domowych skutecznie odciągnąły mnie od komputera :D A poza tym nowa osoba zaprząta troszkę moje myśli :) I jestem nareszcie spokojna - wszystkie burze są już daleko za horyzontem. Czego i Wam życzę z całego serca

Ale to by było zgormadzenie postępowe, koedukacyjne. Co złego w takim pomyśle? I ja się nie zgadzam na wszelkie sprośności w obrębie zakonu jednopłciowego. Należy iść z duchem postępu, do czego Ciebie, Ryba, niniejszym wzywam!

Szkoda mi czasu. Tyle się dowiem, co swego czasu powiedziano mi o "miłości".

Jesteście cudowni :D cokolwiek by między Wami nie było , to Wy oboje jesteście naprawdę wyjątkowymi ludźmi :) Rybko - bardzo się cieszę , że tak właśnie myślisz ..... a tego uparciucha tez da się z czasem przekonać ..... chyba , że to właśnie Rybce zabraknie sił oporu ... :P

"Serdecznie dziękujem", Cornelio :-). Jak widać, we mnie aktualnie zrażają się dwa przeciwstawne pragnienia: jedno symbolizuje dom na hektarach a drugie kamedulski erem. "Troszczy się człowiek o tak wiele, a tak niewiele mu potrzeba..." :-) Albo: "nieskokojne jest serce nasze, aż spocznie w Panu".

Swego czasu zdecydowałam się na pewne odstępstwa od wyznawanej staroświeckości i do tej pory mnie uwiera. Więc dziękuję, postoję. ;-)

Zapomniałaś o trzeciej możliwości, Cornelio. "Uparciuch" padnie na polu chwały, z wyczerpania, być może po wyjściu z ostatniego wirażu na prostą. Ale to żadna pociecha :-)

Skoro tak, Ryba, mam dla Ciebie jeszcze jedno wyjście - może najlepsze ze wszystkich. Karmelitanki bose. Jeśli chcesz, mogę Cię zaprotegować. Znam jedno takie miejsce...