Konkurs kokietowania cd...

O tak! Męska samotność ma wyraz na wskroś głęboki a nierzadko nawet tragiczny... A która kobieta to pojmie?

hmmm.... nie jestem mężczyzną, więc zapewne trudno to zrozumieć. Możesz spróbować to opisać?

Zresztą, samą istotą natury męskiej jest jej samotność. Mężczyzna żyje i trwa w najgłębszej samotności.

a cóż to za teoria?!? Pierwsze słyszę...Znam tylko jednego mężczyznę, który wydaje się samotny, na wskroś samotny...

Wielkość mężczyzny wynika z jego samotności. Uświadomionej samotności, należy koniecznie dodać!

Jego samotność nie wynika z chęci bycia samotnym...choć można byłoby polemizować. Niemniej...faktycznie-jest niezwykły...w moich oczach.

a takie cos? https://www.youtube.com/watch?v=8LAsjr2pllk

Wielkość wynika z samotności... A z czego wynika samotność?

Samotność wynika z natury mężczyzny. Jest jej atrybutem. Mężczyzna nie byłby sobą, gdyby nie był do cna samotny.

Na czym ta samotność polega i z czego wynika?

A jeśli nie jest samotny do cna a mniej? Czy wówczas wciąż jest mężczyzną?

Męska samotność jest stanem trwałym i niezmiennym. A kto jest mężczyzną, ten doskonale wie, o czym mowa.

Dlatego jo lubiem Whisky...hej i ciongle jom kokietujem...

"A za tym pagórkiem też jest lato...".

Co jest zatem atrybutem samotności?

Atrybut jak atrybut. Zwykła kategoria pojęciowa. Stosuje się ją niekiedy do opisywania rzeczywistości. W tym przypadku - skomplikowanej rzeczywistości męskiej.

ja zrozumiałam wpis "a za tym pagórkiem.", że nie na tych osobach-nie wiem-rybce- świat się skonczył, że sa jeszcze inne kobiety? Nie wiem-tak jakoś czuję/

Męska rzeczywistość nie jest skomplikowana.

(Z "gośćmi" nie rozmawiam.)

Rzeczywistość męska nie jest skomplikowana. Do momentu pojawienia się kobiety.

Kobieta akuratnie nie ma tutaj nic do rzeczy. Pozornie może się wydawać, że obecność kobiety wypełnia samotność mężczyzny. Ale to nie jest wcale prawda. Nawet w najlepszym związku z kobietą mężczyzna pozostaje samotny. A kobieta tego nawet nie podejrzewa. No i bardzo dobrze.

Wprost przeciwnie.

Kobieta mu tu bardzo dużo "do rzeczy". Rzekłabym, że bezczelnie zakłóca mężczyźnie słodkie hołdowanie swej naturze, kontemplowanie swej męskości. W samotności. Do cna.

No cóż, skoro kobieta jest w stanie wniknąć w naturę męskiej samotności oraz, co ważniejsze, zrozumieć ją i odczuć ją lepiej, niż sam mężczyzna, to ja zupełnie niepotrzebnie dręczę klawiaturę, próbując przybliżyć choćby odrobinę, istotę problemu. Niepotrzebnie dałem się wciągnąć w bezowocną dyskusję.

"Ja? Sam, sam. Ja zawsze jestem sam!"

Czy samotność boli mniej, gdy dzielisz ją z drugim człowiekiem?

Ależ zupełnie nie szkodzi.

Zapewne. Ale mężczyzna nie dzieli swojej samotności z kobietą. Męska samotność jest niepodzielna, jest niezbywalna, jest bytem który się samo dokonuje.

A z psem?

Ze świnką morską?