Depresja

wszystko w miarę w porządku? martwię się!

U mnie chyba juz lepiej Mówie chyba , bo nie chce zapeszać Nie płaczę , nie leżę bez życia , nie kłębia się myśli te najgorsze Ucieka ten przygniatający smutek Najprawdopodobniej leki juz robia swoje Tylko ,że jeszcze nie mam kontaktu ze swiatem , z ludzmi ...Na to nie przyszła jeszcze chyba pora

To nie ja -to żal, rozpacz , umiaranie. Co minutę umieram i co munutę się odradzam by za chwilę umrzeć od nowa W chwili gdy żyję czołgam się na kolanch zgięta wpół , przytłoczona rozpaczą , bólem rodzierającym , w krzyku niemym mam otwarte usta Krzyczę tak głośno a nikt tego nie słyszy. Nie słyszy nawet ON a to jego serce powinno usłyszeć Znowu upadam , walę czołem o podłogę z myslą ze to juz ostatni raz... Nie dane mi jednak Znowu sie podnoszę , bez nadziei , bez światła , wśród ciemności , ze strachem , co za chwilę się stanie Następna minuta umierania. Mijaja godziny , dni w tej męce , jest coraz gorzej.. Myśli tysiace w głowie , kalejdoskop ...tylko że nie barwny , ale szary ..leca jedna za drugą Druzgoczą mnie Coraz natretniejsze , coraz szybsze , oblepiaja mój umysł Siły uchodzą , przychodzi sen -nie daje ukojenia , jest płytki , słyszę każdy szmer Śnię - siedzę w płytkiej wodzie , szarej mętnej, obok mnie przepływają długie rózowe , wyglądające jak sznurek robaki , ale niektóre przenikaja moje ciało i płyną dalej... Budzę sie z przerażeniem -znowu wchodzi we mnie cięzar calego wszechświata , znowu powala na kolana , znowu odliczam minuty moich śmierci i zmartwychstań Szlocham bez łez , w oczach sahara . Widzę połyskujący metal , cienki i ostry To przecież moja nadzieja i uwolnienie z tego piekła Biorę jedną z nich i z lubością przykładam do ciała Jak głęboko i lekko uszkadzają moje ciało -tak się nim zachwycałeś...teraz juz pokaleczone Otwierają się rany , cięcie za cięciem , krew płynie ...taka czerwona Moja to krew? Ja jeszcze krwawię? Zaczynam czuc ból , przyciskam ręce do siebie Krew wsiąka w ubranie a ja płaczę -łzami Skąd się wzięły teraz? Znowu wołam Ciebie Wołam - pomóż mi , zrób cos uwolnij mnie Jestem sama i strasznie sie boję Boję się , ale czekam na ulgę , którą przyniesie śmierć . Zapalam papierosa , pociagam łyk z butelki o której zapomniałam ze miała mi dodac odwagi i znieczulić Smakuje jak woda. Zimno mi. Zamykam oczy i czekam- na koniec na śmierć Albo na cud -na Ciebie ,że nagle zjawisz się i powiesz że wszystko będzie dobrze i tak sie stanie Czas się cofnie i niepamięć da mi szczęście. Nawet o mnie nie nie myślałes w tej chwili.... Ale to też juz przestawało być ważne . Już nic się nie liczyło. Śmierć nie przyszła -nie chciała takiej jak ja Ona sama sobie wybiera , a ci co usiłują wedrzeć się w jej łaski , często są odtrącani Znowu trwam , bo nie żyję , od porannej dawki prochów do południowej i do wieczornej Znowu myśli , czasem natrętnie wracaja a czasem odpływają Został tylko niemy krzyk , który czasem znowu powala mnie na kolana . Pustka , bezsens , beznadzieja - moi towarzysze najlepsi , nie opuszczaja mnie . Jestem smutna , nie uśmiecham się , kąciki ust ciągle opadają na dół . Ciebie nie ma . Ciebie nie ma. Ciebie nie ma.

ja chyba cierpię od dawna nie wiem jak sobie radzić... leki czasami pomagają ale nie zawsze mają fatalne skutki uboczne w każdym bądź razie :(

każdemu może się przytrafić

może i ja mogę się czegoś dowiedzieć... no montujemy grupę wsparcia co wy na to... jakoś trzeba ludziom pomagać

http://www.cudownyportal.pl/article.php?article_id=1272

Z Depresją jest jak z każdą chorobą - można przechorować nie lecząc się, ale w ten sposób choroba trwa dłużej i przebiega ciężej, więc lepiej od razu zacząć się leczyć - np. poprzez psychoterapię Gestalt. W Krakowie jest sporo ośrodków prowadzących taką psychoterapię, więc warto poszukać pomocy jak najszybciej.