Czuje się ograniczony i zamknięty w 4 ścianach.. nie wytrzymałem, umówiłem się.

Nie daje rady siedzieć sam w mieszkaniu. Wracam z pracy, siedzę sam, nigdzie się nie ruszam. Weekendy spędzam na oglądaniu tv, mam już tego dosyć. Wszystko przez żonę. Jesteśmy od prawie roku małżeństwem, niestety dwa miesiące temu wyjechała do Londynu. Obiecaliśmy sobie że codziennie będziemy rozmawiali (przez skype - i tak jest) i że w tym czasie będziemy sobie wierni:) i nie będziemy się spotykać z ludźmi (szczególnie przeciwnej płci), żeby losu nie kusić. Obiecałem jej to i tego się trzymałem. Ona miała pod koniec czerwca przyjechać (planowo wyjazd był na 3 miesiące). Wczoraj wieczorem na skype powiedziała mi że dostała propozycję pracy do końca września (przedłużenie umowy) i że się zgodziła, podpisała ją już. Nic ze mną nie uzgodniła.. wkurzyłem się. Dzisiaj olałem te wszystkie obietnice. Zadzwoniłem do paru znajomych. Umówiłem się dzisiaj z dobrą koleżanką, ma na wieczór przyjść do mnie i mamy sobie porozmawiać. Jutro jadę w szerszym towarzystwie na grilla. Mam mieszane uczucia czy dobrze postępuję, ale nie potrafię siedzieć zamknięty w domu i odizolowany od ludzi. Sporo czasu to wytrzymywałem, ale po wczorajszej rozmowie się załamałem. Co byście zrobili na moim miejscu? Żona chyba trochę przegięła, a ja nie widzę sensu dalej się mordować i izolować od ludzi.

Skoro jesteście małżeństwem to takie decyzje powinniście podejmować razem, żona postąpiła trochę nie tak w stosunku do Twojej osoby. Nie widzę nic złego w umówieniu się z przyjaciółmi czy koleżanką pod nieobecnosc żony, no bez przesady, chyba sobie ufacie. Małżeństwo to zresztą związek partnerski, a nie więzienie.

a na randke sie umówilem z Andrzejem z Bilgoraja