czemu rozwód tak stresuje?

Podobno jest drugim (po śmierci dziecka lub małżonka) czynnikiem stresogennym dla człowieka. Pytam - czemu? Skoro sie rozwodzimy, tzn. że nie chcemy już być z tą osobą i powinniśmy się cieszyć. Jestem z facetem który jest rozwodnikiem, opowiadał mi, że rozwód bardzo przeżył i długo nie mógł się pozbierać. Kobieta ta była (tak mowi on i jego znajomi) bardzo konfliktowa - awantury każdego dnia, krzyki, przekleństwa), a sam rozwód odbył się szybko i bez komplikacji, bez wyciągania brudów. Dodam że w momencie rozwodu nie kochali się. Czemu więc tak to przeżył?

dlatego m.in., że musiał uznać bezapelacyjnie, że zrobił bardzo duży błąd w życiu żeniąc się z ta kobietą dlatego, że uświadomil sobie, ile lat życia, ile kasy, ile zdrowia itp. stracił dlatego, że obcy ludzie wtrącają sie do życia osobistego i uczuciowego, że dokumentują jego porażkę

Ja - teoretyzując - sądzę że związek z drugim człowiekiem z którym bierze się pod uwagę stworzenie nowego życia, rodziny, wzajemne wspieranie się, świadczy o wydolności społecznej i osobistej, o nadziejach, o zaradności danej osoby która się z kimś związała. Właściwie to miernik sensu części życia. I gdy to się rozpada, zaczynasz wątpić w siebie, w swoje wybory, w swoje przyszłe bezpieczeństwo. Pal sześć tę drugą osobę... Dlatego tak osobiście się to odbiera.

A jeszcze dochodzi taka sprawa jak to że ktoś to ocenia i z zewnątrz decyduje o twoich sprawach (mam na myśli sędziego, prawo).

że wynika to z faktu że początkowo decydując sie na ślub jesteś pewna relacji z tym człowiekiem , wchodzisz w małżeństwo z dużym zaufaniem i wiarą że zawsze będzie pięknie a w momencie kryzysu zazwyczaj okazuje sie że to nie tak że potrafisz nie lubić tej drugiej osoby, że negatywnie odbierasz cały zwiażek , rozwód to osobista porażka bo obie strony wkładaja w małżeństwo szczególnie w pierwszym etapie dużo pracy , nadziei na przyszłóść i nikomu do głowy nie przychodzi że kiedyś moze walczyć , jakby nie było zawsze ci rozwodzący byli sobie w pewnym okresie życia bardzo bliscy. Ja tak miałam :( , ale nie dało się żyć więc... , do tej pory uważam że to jedna z największych porażek , trzeba jednak wstać i isć do przodu :)

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=3496713